"ΟΛΟΙ ΛΕΝΕ Σ' ΑΓΑΠΩ" ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΑ

Μια από τις συνήθειες του Woody Allen είναι να περιδιαβαίνει τα διάφορα κινηματογραφικά είδη: Αστυνομικό θρίλερ, καφκικής ατμόσφαιρας φιλμ, μπεργκμανικά δράματα, βουβά επίκαιρα εποχής, σεξπιρικές κωμωδίες, παρωδίες κλασικών μυθιστορημάτων... διανθίζοντάς τα βέβαια με το προσωπικό του χιούμορ. Το 1996 λοιπόν, με το "Everyone Says I Love You" (Όλοι λένε σ' αγαπώ) αποφασίζει να επισκεφτεί άλλο ένα είδος: Το μιούζικαλ. Έτσι γυρίζει μια κομεντί, που κάθε λίγο διακόπτεται από παλιομοδίτικα τραγούδια, στο στιλ του κλασικού αμερικάνικου τραγουδιού, όπως ακριβώς συνέβαινε στις παλιές ταινίες του είδους.
Η ταινία παρακολουθεί τις ερωτικές (κυρίως) ιστορίες των μελών μιας πλούσιας νεοϋορκέζικης οικογένειας: 4 κόρες από διαφορετικούς πατεράδες, αλλά και ο πρώην σύζυγος και πατέρας της μιας, που ζει στο Παρίσι. Έτσι ο Allen βρίσκει την ευκαιρία να σατιρίσει τις νευρώσεις, τις ανασφάλειες, συχνά την αφέλεια καλοζωισμένων - αλλά και διανοούμενων - αμερικανών. Την εμμονή τους, ας πούμε, με την Ευρώπη και ιδίως με το Παρίσι που οι περισσότεροι έχουν μυθοποιήσει, τις φιλανθρωπικές τους επιδόσεις, την περί "αριστεράς" αντίληψή τους (που συνήθως περιορίζεται στο να ψηφίζουν δημοκρατικούς και να απεχθάνονται τους ρεπουμπλικάνους) κλπ. Με την ευκαιρία μάλιστα, ο Allen βάζει στο στόμα των ηρώων του μερικές ξεκαρδιστικές ατάκες για τους τελευταίους, που θα πρόσβαλλαν βαθύτατα οποιονδήποτε ψηφοφόρο τους. Γενικά, μερικές ατάκες που ακούγονται είναι πραγματικά πνευματώδεις, αν και δεν συναντάμε εδώ τη συχνότητα με την οποία σκάνε σε άλλα του φιλμ. Και υπάρχουν και τα μουσικοχορευτικά νούμερα, συχνά ευφάνταστα, που διαρκώς παραπέμπουν στα αντίστοιχα νούμερα μιούζικαλ όταν αυτό βρισκόταν στην ακμή του.
Για μια ακόμα φορά η ταινία κατά τη γνώμη μου βλέπεται ευχάριστα (αυτό είναι ένα μίνιμουμ που νομίζω ότι ο Woody Allen το έχει κατακτήσει απόλυτα ακόμα και στις πιο μέτριες ταινίες του), ωστόσο δεν τη θεωρώ από τις πολύ καλές του. Παραμένει σ' αυτό ακριβώς το επίπεδο: Να βλέπεται ευχάριστα. Και διαθέτει και την έκπληξη ενός μοντέρνου μιούζικαλ (που όμως, όπως έλεγα, μιμείται τα παλιά), ενός είδους δηλαδή που τις αρκετές τελευταίες δεκαετίες έχει παρακμάσει και σπανίως το θυμούνται οι σκηνοθέτες.
ΥΓ: Έχετε συνειδητοποιήσει πόσοι μεγάλοι ηθοποιοί - και εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους - έχουν περάσει από τις σχεδόν 50 ταινίες του Woody Allen; Μπείτε στο IMDB π.χ. και κάντε μια λίστα. Δε νομίζω ότι τόσο πολλοί διασημοι έχουν περάσει από τα χέρια άλλου δημιουργού. Εδώ, ας πούμε, έχουμε τη Γκόλντι Χον, τον Άλαν Άλντα, τη Τζούλια Ρόμπερτς, τον Έντουαρντ Νόρτον, τη Ντρου Μπάριμορ και τον ίδιο τον Γούντι Άλεν βεβαίως...