Τρίτη, Μαΐου 25, 2010

ΤΑ "ΝΙΚΕΛΟΝΤΕΟΝ" ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ


Ο Peter Bogdanovich ξεκίνησε σαν ένας πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης, αρκετά σύντομα όμως "ξεφούσκωσε" και τα τελευταία χρόνια σκηνοθετεί πλέον για την τηλεόραση. Η αρχή της παρακμής φαίνεται ήδη, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, από το 1976, όταν γυρίζει το "Nickelodeon", κάνοντας μια κεφάτη αναφορά στα πρώτα χρόνια του σινεμά.
"Νικελόντεον" λέγονταν οι άθλιες ως επί το πλείστον αίθουσες (σταύλοι, αποθήκες όπου έβαζαν ξύλινους πάγκους κλπ.) όπου προβάλλονταν οι πρώτες βουβές μικρού μήκους ταινίες. Το μεγάλο μήκος ήρθε αργότερα, στη δεκαετία του 10, κυρίως με τον Γκρίφιθ.
Η ταινία του Bogdanovich προσπαθεί να πιάσει την ατμόσφαιρα των πρώτων αυτών ηρωικών χρόνων, τότε που ελάχιστοι είχαν αντιληφθεί ότι το σινεμά θα μπορούσε να είναι τέχνη ή μια μπίζνα πολλών εκατομμυρίων. Παρακολουθεί λοιπόν μια ομάδα πιονιέρων του είδους που προέρχονται από ποικίλες προελεύσεις και έχουν εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες και οι οποίοι τυχαία (όπως συχνά γινόταν τα χρόνια αυτά) μπαίνουν στο χώρο του νεογέννητου κινηματογράφου σαν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι κλπ... και σύντομα μαγεύονται απ' αυτόν. Οι περιπέτειές τους, ευτράπελες κυρίως, οι χωρισμοί και τα ξανασμιξίματά τους τα επόμενα χρόνια, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του φιλμ και δίνουν την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε και μερικά στάνταρς του αρχαϊκού σινεμά: Τον δικτατορικό ρόλο των παραγωγών, τον πόλεμο μικρών και μεγάλων εταιριών παραγωγής, την προχειρότητα και ενίοτε το τυχαίο των γυρισμάτων, τον κυρίαρχο ρόλο που έπαιξε ο Ντέιβιντ Γκρίφιθ στη συνειδητοποίηση του ότι ο κινηματογράφος είναι και τέχνη και άλλα πολλά.
Ο σκηνοθέτης προσπαθώντας να μιμηθεί το κλίμα των πρώτων ολιγόλεπτων κωμικών ταινιών του σινεμά, γυρίζει το πρώτο κυρίως μέρος του φιλμ με λίγους διαλόγους και μια εντελώς σλάπστικ ατμόσφαιρα, γεμάτη χοντρά γκαγκς (άνθρωποι που πέφτουν, τούρτες, τούμπες και άλλα πολλά) και, σιγά - σιγά "σοβαρεύει" κάπως την ιστορία, δίχως ποτέ όμως να χάσει το χιούμορ του. Ίσως σας ακούγονται ενδιαφέροντα όλα αυτά, όμως τα γκαγκς παραείναι χοντρά, όπως και οι άλλες καταστάσεις, με αποτέλεσμα να καταφέρω ελάχιστα να χαμογελάσω με όλον αυτό τον χαμό. Και γενικά, βρήκα ότι η ταινία δεν είχε καθόλου ρυθμό, πλατείαζε αφηγηματικά και γενικά, παρά την προσπάθεια για χαβαλέ, κούραζε. Και να φανταστείτε ότι παίζουν μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως ο Μπαρτ Ρέινολντς και ο Ράιαν Ο'Νιλ...
Απομένει μια διάχυτη αγάπη για το σινεμά, λίγες συμπαθητικές στιγμές και ίσως λίγες περισσότερες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για τις απαρχές της τέχνης που αγαπάμε. Πιστέψτε με όμως: Όλα αυτά είναι πολύ λίγα μπροστά στο μάλλον μεγαλεπήβολο στόχο που είχε ο Μπαγκντάνοβιτς και δεν κατάφερε να ολοκληρώσει. Κρίμα.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker