Ο ΡΟΜΠΙΝ ΧΟΥΝΤ ΩΣ PREQUEL

Ο Ridley Scott έχει προ αμνημονεύτων ετών πάψει να είναι ένας σκηνοθέτης αριστουργημάτων. Έχει πλέον γίνει ένας καλός και χορταστικός εμπορικός δημιουργός, που δείχνει πάντοτε σχεδόν τις ικανότητές του, αλλά τα φιλμ του δεν ξεπερνούν τις ευπρόσωπες, καλογυρισμένες (υπερ)παραγωγές.
Το ίδιο νομίζω ότι ισχύει και με τον "Robin Hood" του (2010). Κατ' αρχήν βρίσκω θετικό το ότι επέλεξε να μην αφηγηθεί τον κλασικό, χιλιοειδωμένο στο σινεμά μύθο, αλλά ένα είδος prequel (αν ξεναγύριζε τον συνήθη Ρομπέν, που έχει γυριστεί δεκάδες φορές, νομίζω ότι δεν θα πήγαινα καν να δω την ταινία). Για τους λίγους λοιπόν που δεν το ξέρουν ακόμα, οφείλω να πληροφορήσω ότι εδώ βλέπουμε την ιστορία του Ρομπέν πριν γίνει θρύλος, τις καταστάσεις δηλαδή που οδήγησαν έναν πρώην σταυροφόρο του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου στην παρανομία στο δάσος του Σέργουντ. Το άλλο θετικό στοιχείο είναι ότι το φιλμ διαθέτει έναν κάποιο ρεαλισμό (ή, τουλάχιστον, περισσότερο ρεαλισμό από άλλες αποδόσεις του μύθου), τόσο σε κάποια ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία όσο και στην συνολική απόδοση της αληθινής (πιο αληθινής απ' όσο άλλες, τέλος πάντων) εικόνας του τέλους του μεσαίωνα, Στοιχείο αυτού του ρεαλισμού και το ότι επιλέγει να δείξει σχεδόν μεσήλικες τον Ρομπέν και την αγαπημένη του Μάριον.
Πρέπει βέβαια να παρατηρήσω εδώ ότι το θέμα αυτό του ρεαλισμού και της σχετικά πιστότερης εικόνας ιστορικών εποχών δεν είναι αποκλειστικότητα του Σκοτ, αλλά μια αρκετά διαδεδομένη "μόδα" των τελευταίων χρόνων. Πρέπει επίσης να δηλώσω για πολλοστή φορά σ' αυτό το μπλογκ ότι δεν με ενδιαφέρει η απόλυτη ιστορική πιστότητα (αν έγιναν έτσι ακριβώς οι συγκεκριμένες μάχες, αν παρουσιάζεται σωστά ο Ριχάρδος ή ο αδελφός του Ιωάννης κλπ.) Δεν προσπάθησα ποτέ να μάθω ιστορία από το Χόλιγουντ και δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ αυτό το ζητούμενο. Με αυτά τα δεδομένα μπορώ να πω ότι είδα ευχάριστα την ταινία, σα μια χορταστική, καλογυρισμένη περιπέτεια, που μάλιστα έχει επινοήσει μια άγνωστη ιστορία "ερμηνεύοντας" έναν πασίγνωστο μύθο.
Φυσικά τα κλισέ υπάρχουν (αλλοίμονο τώρα). Και ο Ρομπέν είναι πολύ, μα πολύ ηρωικός και ικανός και φοβερός τοξότης και τίμιος κλπ. κλπ. και ο κακός είναι πολύ κακός και αδίστακτος και, κυρίως (κι αυτό είναι που με ενόχλησε αρκετά) οι γάλλοι είναι "κακοί" και εισβολείς, ενώ οι άγγλοι "καλοί" και ηρωικοί. Έλεος. Παραείναι εθνικιστικά όλα αυτά. Έχει όμως ενδιαφέρον η απόλυτα κριτική ματιά στους βασιλείς. Ο "ηρωικός" Ριχάρδος δεν είναι κατά βάθος και τόσο ηρωικός και ντόμπρος, ενώ ο Ιωάννης... άστα να πάνε. Όπως επίσης έχει ενδιαφέρον και η στοιχειώδης κατάδειξη και ανάλυση των κοινωνικών συνθηκών της εποχής: Το αληθινό βάσανο της καθημερινότητας, αλλά και η σημαντική ιστορική συγκυρία: Ο φεουδαρχισμός που πνέει τα λοίσθια και παραχωρεί τη θέση του σ' έναν ελέω θεού "δικτάτορα" βασιλιά αρχικά, που κι αυτός με τη σειρά του αλλάζει για να γίνει ένα είδος κάπως πιο πεφωτισμένης μοναρχίας.
Εν κατακλείδει, παρά το προβλήματα που αναφέραμε, πέρασα συνολικά δύο ευχάριστες ώρες. Ελπίζω μόνο να μην ακολουθήσει για χιλιοστή περίπου φορά η γνωστή ιστορία του Ρομπέν (τη φορά αυτή ως σίκουελ του πρίκουελ).