ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ "ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ"

Γιατί το ασιατικό σινεμά βρίσκεται σε γενικές γραμμές αρκετά μπροστά από το αμερικάνικο; Μία από τις απαντήσεις θα μπορούσε να δοθεί αν δει κανείς τον "Επισκέπτη" (The Host) του κορεάτη Joon-ho Bong που, εκτός από το μεταλλαγμένο τέρας που διαθέτει, είναι και η ίδια μια "μεταλλαγμένη" ταινία τρόμου. Να το πω αλλιώς: Βλέποντας μια χολυγουντιανή ταινία, όσο καλή και να είναι, ξέρεις λίγο - πολύ τι θα δεις, γνωρίζεις τη "γλώσσα" της, τον τρόπο γραφής. Αντίθετα, στις ασιατικές λειτουργεί (ακόμα) το στοιχείο της έκπληξης. Φεύγεις με την αίσθηση ότι αυτό που είδες (καλό ή κακό, δεν έχει σημασία) δεν μοιάζει με τίποτα απ' όσα έχεις δει.
Ο "Επισκέπτης" είναι μια ταινία τρόμου. Πρωταγωνιστεί ένα απίστευτο τέρας, που βγαίνει από τα μολυσμένα νερά του ποταμού Χαν, που διασχίζει τη Σεούλ, και σκορπά τον τρόμο και τον θάνατο. Δεν μοιάζει με Γκοτζίλα, είναι μάλλον μια γιγάντια σαύρα με εφιαλτικό κεφάλι, που παρά την φριχτή της εμφάνιση, έχει με τρόπο απροσδιόριστο, και κάτι ελαφρά γελοίο. Κάπως έτσι είναι και όλο το φιλμ. Ταινία τρόμου, ναι, καθαρή και με σκηνές φριχτές (και εντυπωσιακά εφφέ), αλλά έλα ντε που έχει και χιούμορ, και πολιτική σάτιρα, και σαφή αντιαμερικανισμό (η έντονη παρουσία αμερικανικών βάσεων και αμερικανικού στρατού στη χώρα δεν κάνει ευτυχισμένους τους περισσότερους κορεάτες). Και, σα να μην έφταναν αυτά, στο τέλος μας αφήνει με μια γερή δόση αληθινής συγκίνησης και τρυφερότητας! Κι όσον αφορά πάλι το θέμα του ποιοί από τους ήρωες επιβιώνουν και ποιοί πεθαίνουν, ε, εκεί καμιά mainstream δυτική ταινία δεν θα τολμούσε να κάνει τις ίδιες επιλογές με τον Joon-ho Bong.
Το στοιχείο της καυστικής κριτικής της χώρας είναι έντονο (οι αρχές, η αστυνομία, τα νοσοκομεία της Κορέας μοιάζουν να είναι σχετικά μπάχαλο, θυμίζουν ελληνικά αντίστοιχα), για τον έντονο αντιαμερικανισμό είπαμε (δεν διστάζει να πει ότι οι αμερικάνοι είναι υπεύθυνοι για όλα και να παρουσιάσει τη χώρα σαν προτεκτοράτο των αμερικάνων, που έχουν τον κύριο λόγο σε όλα), οπότε η πολιτική χροιά υπάρχει και με το παραπάνω. Το χιούμορ πάλι δεν είναι διάχυτο παντού. Είναι σαν η ταινία να αλλάζει κάθε λίγο είδη, να πηδά από το ένα είδος στο άλλο. Εκεί που τρομάζεις, έρχεται μια αστεία σκηνή, εκεί που πας να γελάσεις τα πράγματα γίνονται πραγματικά συγκινητικά και μετά βουτάς πάλι στον τρόμο. Είναι μια από τις πιο sui generis ταινίες τόμου που έχω δει (γιατί, τελικά, αυτό το είδος υπερτερεί).
Αν λοιπόν δεν είστε αλλεργικοί σ΄αυτό το είδος, δείτε την ως μια απόλυτα διαφορετική πρόταση.