ΠΡΟΣΩΠΙΚOI ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ

Ο Alain Resnais είναι ένας από τους 5-6 μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες. Και είναι, αισίως 85 χρονών. Ενώ όμως άλλα μέλη αυτής της ελίτ έχουν ουσιαστικά αποσυρθεί (Μπέργκμαν, Βάιντα κλπ.) και άλλοι πάλι έχουν απόλυτα παρακμάσει (Αντονιόνι), ο Ρενέ καταφέρνει να κάνει ταινίες φρέσκες, που βλέπονται ευχάριστα, έστω και αν δεν κάνει πλέον κινηματογραφικές "επαναστάσεις" (πώς θα μπορούσε άλλωστε σ' αυτή την ηλικία;)
Οι "Προσωπικοί φόβοι σε δημόσιους χώρους" (Coeurs γαλλιστί) γυρίστηκε λοιπόν το 2006 από ένα γέρο. Σε πρώτη ανάγνωση ανήκει στο είδος που αποκαλούμε "αισθηματική κομεντί". Ερωτικές αναζητήσεις, χωρισμοί και (προσπάθειες για) νέες σχέσεις, παρεξηγήσεις και συμπτώσεις, χιούμορ, έξη αρχικά άσχετοι χαρακτήρες, που όμως στη συνέχεια δένονται με διαφορετικούς τρόπους ο ένας με τον άλλον, τα έχει όλα για να καταταγεί εκεί. Κι εδώ αρχίζουν οι ανατροπές. Σε πρώτη φάση σύντομα διαπιστώνουμε ότι όλοι σχεδόν οι ήρωες είναι μοναχικοί (ή ετοιμάζονται να γίνουν, αφού χωρίζουν) σε ένα Παρίσι όπου διαρκώς χιονίζει. Και οι 6, αν και μεσήλικες οι περισσότεροι, είναι μόνοι. Άλλοι ψάχνουν συστηματικά για αγάπη ή επικοινωνία, σε άλλους πάλι τα συναισθήματα αυτά που τόσο χρειάζονται κατά βάθος (δίχως κι οι ίδιοι να το ξέρουν ναρκωμένοι από την καθημερινή τους ρουτίνα) αφυπνίζονται αιφνίδια από τις καταστάσεις. Και το σπουδαιότερο, spoiler - spoiler στο τέλος, ανατρέποντας το κλασσικό χάπι εντ των ταινιών του είδους, όλοι, μα όλοι, παραμένουν μοναχικοί και - ενίοτε - ακόμα πιο πληγωμένοι.
Απαισιόδοξο συμπέρασμα που αφορούν συνολικά τη σύγχρονη κοινωνία των μεγαλουπόλεων, έλλειψη επικοινωνίας, μοναχικότητα, τυποποιημένες, αδιέξοδες ζωές, καιρική παγωνιά σε απόλυτη αρμονία με την εσωτερική παγωνιά των χαρακτήρων, κι όμως: Μην ετοιμαστείτε να κόψετε τις φλέβες σας και να πείτε "σιγά μη δω εγώ αυτό το βαρύ πράγμα..." Σας το είπα και στην αρχή: Όλα είναι δοσμένα με χιούμορ, κάποιοι χαρακτήρες είναι από μόνοι τους αστείοι (η θεούσα που γυρίζει τολμηρές βιντεοκασέτες, ο απίστευτος και αθέατος κατάκοιτος γέρος που βρίζει ασύστολα κλπ.)και το όλο πράγμα βλέπεται ευχάριστα - ως κομεντί πάντα.
Αυτό το χιούμορ, η κομψότητα, η διακριτικότητα στο να πει ουσιαστικά πράγματα ζοφερά, είναι που κάνουν τον Ρενέ μεγάλο (ακόμα).