"Η ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ" Ή ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΕΠΟΧΗΣ

Η άποψή μου ότι ο Γιώργος Λάνθιμος είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτης της εποχής μας επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά με την "Ευνοούμενη" (2018). Ναι, την πιο "mainstream" (;;;) μέχρι σήμερα ταινία του. Ναι, με μια καθαρή ταινία εποχής. Ναι, με τις πολλές σταρ και τη μεγάλη παραγωγή. Κι όμως, είναι καθαρά Λάνθιμος, κι αυτό, όταν κατορθώνεται σε μεγάλη παραγωγή, είναι νομίζω πολύ δυσκολότερο από το να το πετύχεις σε μια μικρή, ανεξάρτητη ταινία.
Στις αρχές του 18ου αιώνα η βασίλισσα της Αγγλίας Άννα είναι μια άσχημη γυναίκα που πάσχει από κατάθλιψη και άλλες (όχι ψυχικές) ασθένειες. Στην πραγματικότητα έχει παραιτηθεί από τη λήψη αποφάσεων και τη χώρα διοικεί ουσιαστικά η ευνοούμενή της, η πανίσχυρη και σκληρή λαίδη Τσέρτσιλ. Ώσπου η εμφάνιση μιας φτωχής υπηρέτριας θα ανατρέψει τα πάντα, καθώς η όμορφη και πανούργα νεαρή θα διεκδικήσει πεισματικά τη θέση της "ευνοούμενης".
Η ταινία απέχει χιλιόμετρα από το να είναι μια κοινή, ρομαντική συνήθως, ταινία εποχής. Παρά τα εξαίρετα κοστούμια, τους εντυπωσιακούς χώρους, την θαυμάσια φωτογραφία με τη χρήση ευρυγώνιων που κάνει τους χώρους ακόμη μεγαλύτερους και εντυπωσιακότερους, πρόκειται ένα φιλμ γεμάτο "κακία". Κανένας χαρακτήρας δεν είναι θετικός. Αυτό που κυριαρχεί είναι ένας διαρκής αγώνας για την κατάκτηση όσο το δυνατόν περισσότερης εξουσίας, αγώνας που χρησιμοποιεί κάθε μέσο, ύπουλο, σατανικό, ανήθικο. Ουσιαστικά δεν υπάρχει τίποτα ανθρώπινο. Μονο μια αδίστακτη πάλη για δύναμη. Όσο για τους τεράστιους χώρους που λέγαμε, τονίζουν ακόμα περισσότερο τη μικρότητα του ατόμου σε ένα αχανές, παγωμένο, απάνθρωπο περιβάλλον. Και, για να μην ετοιμαστείτε να κόψετε τις φλέβες σας, θα πω ότι πανταχού παρόν βρίσκεται ένα μαύρο, κατάμαυρο χιούμορ, που λειτουργεί ανατρεπτικά.
Πέρα από την σκηνοθετική ικανότητα και τις εξαιρετικές ηθοποίιες, οι πολυεπίπεδες ίντριγγες κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον - προσωπικά δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή - και, δίχως αυτό βέβαια να έχει ιδιαίτερη σημασία εδώ, φωτίζουν τα παρασκήνια μιας εποχής. Γενικά πάντως η έκλειψη συναισθημάτων κυριαρχεί. Υπάρχει μόνο η προσποίηση, οι μάσκες και το φτιασίδωμα και η μεθοδική απόκρυψη της αλήθειας πίσω τους.
Ο Λάνθιμος έπαιξε με ένα καθιερωμένο είδος (που πολλοί βαριούνται) και κατάφερε να το αλλάξει. Αυτό πιστεύω ότι είναι δείγμα σημαντικού δημιουργού. Το φιλμ, για μένα, έχει ήδη εξασφαλίσει θέση στα καλύτερα της επόμενης χρονιάς.