ΣΤΟΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ "ΠΕΜΠΤΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ"

Ο συνήθως φανταχτερός (και ενίοτε κάπως "φαφλατάς") γάλλος Luc Besson γυρίζει το 1997 μια από τις πιο φιλόδοξες και θεαματικές ταινίες του, το "Πέμπτο Στοιχείο" με το Μπρους Γουίλις, τη Μίλα Γιόβοβιτς, τον Γκάρι Όλντμαν, τον Ίαν Χολμ και άλλους καλούς ηθοποιούς σε μικρότερους ρόλους (σε έναν από αυτούς ο Τρίκι).
Στο μέλλον ένα πανίσχυρο ουράνιο σώμα πλησιάζει ταχύτατα τον κόσμο απειλώντας τον με ολοκληρωτική καταστροφή. Ένας ταξιτζής εμπλέκεται άθελά του σε μια τεράστια κοσμική διαμάχη για την απόκτηση ενός μυστικού όπλου. Το αν ο κόσμος θα σωθεί ή θα καταστραφεί, θα εξαρτηθεί από τα χέρια στα οποία αυτό θα καταλήξει.
Η ταινία είναι θεαματικότατη ("φταίνε" και τα δανεισμένα από τον μεγάλο Moebius σκηνικά και εν γένει ντιζάιν), διασκεδαστική (το χιούμορ αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο) και η Γιόβοβιτς ιδιαίτερα σέξι. Βέβαια, ξαναβλέποντάς το μετά από πολλά πολλά χρόνια δεν διασκέδασα τόσο όσο την πρώτη φορά. Κυρίως με ενόχλησε το πρόχειρο, προσχηματικό σενάριο, που δεν εξηγεί και πολλά και βασίζεται σε εξόφθαλμες συμπτώσεις. Πάντως, μια που σεναριακά το φιλμ δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του - παρά το γεγονός της υπερπαραγωγής - ίσως όλα αυτά να μην έχουν και τόση σημασία και να είναι ηθελημένα (όπως και η χρήση πολλών πασίγνωστων κλισέ, βλέπε η αντίστροφη μέτρηση της βόμβας, το γνωστό "η αγάπη σώζσι" κλπ. κλπ.). Νομίζω λιπόν ότι κάποιος που το βλέπει για πρώτη φορά και ενσυνείδητα θα ξεχάσει όλα τα παραπάνω και απλώς θα αφεθεί στον εντυπωσιακό αυτόν κόσμο, και θα διασκεδάσει και, πιθανόν, θα εντυπωσιαστεί. Στο κάτω κάτω το φιλμ είναι θεαματικό, σπιντάτο, ακόμα και δυνατό σε κάποια σημεία του. Ανώδυνη, πλην όμως χορταστικότατη επιτημονική φαντασιία.