"Η ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ" ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΩΣ ΠΗΓΗ ΚΑΚΟΥ

Ο γερμανός Robert Schwentke, αφού έκανε και στο Χόλιγουντ την (μέτρια νομίζω) βόλτα του με "Τριλογίες Απόκλισης" και "Σχέδια Πτήσης", επιστρέφει στη χώρα του και. αλλάζοντας πορεία, γυρίζει το 2017 την εντυπωσιακή "Στολή του Λοχαγού" (Der Hauptman), ένα σκοτεινό και γκροτέσκο πολεμικο δράμα με προεκτάσεις.
Στον παγωμένο χειμώνα του τέλους του πολέμου, όταν οι ναζί έχουν ουσιαστικά χάσει, ο γερμανικός στρατός παρουσιάζει όλο και περισσότερα σημεία διάλυσης. Οι πάμπολλοι λιποτάκτες εκτελούνται άμεσα από τους πρώην συμπολεμιστές τους. Τα πάντα καταρρέουν. Σ' αυτό το παρακμιακό κλίμα, ένας νεαρός γερμανός στρατιώτης που έχει λιποτακτήσει, βρίσκει τυχαία την ατσαλάκωτη στολή ενός λοχαγού της Βέρμαχτ. Αρχικά τη φορά για να ζεσταθεί. Σύντομα ομως υποχρεώνεται να υποδυθεί το ρόλο αυτόν, ρόλος που του γίνεται πλέον δεύτερη φύση και, μαζί με τη γοητεία της εξουσίας που απορρέει απ' αυτόν, "κληρονομεί" και την απόλυτη κτηνωδία που η (ναζιστική) εξουσία συνεπάγεται.
Εντυπωσιακή μαυρόασπρη φωτογραφία, εξαιρετική (παρακμιακή) ατμόσφαιρα, αλληγορική ματιά και αρκετές προεκτάσεις, συνθέτουν μια πολύ δυνατή ταινία. Ο σκηνοθέτης, μέσα από την ιστορία αυτή, ασκεί βαθύτερη κριτική στο θέμα της εξουσίας, της γοητείας της, όπως είπαμε, της "μέθης" που προκαλεί, της εξάρτησης σχεδον απ' αυτήν. Και, φυσικά, μιλά για την κατάχρησή της και τη χρήσιμοποίησή της για καθαρά προσωπικούς λόγους και ηδονές. Μάλιστα, για να δείξει τον "τυφλό" χαρακτήρα της, επιλέγει μια περίπτωση όπου αυτή αποκτιέται με έναν απόλυτα τυχαίο τρόπο, δίχως το παραμικρό προσόν (πέραν της μιμητικής ικανότητας) ή την παραμικρή προσπάθεια για την κατάληψή της. Σα να μας λέει απλά "η εξουσία διαφθείρει από τη φύση της". Τοποθετώντας όλα αυτά στα πλαίσια του χειρότερου και βαρβαρότερου καθεστώτος που γνώρισε ο μοντέρνος "πολιτισμένος" κόσμος, απλώς υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο και κάνει πιο έντονες τις παραπάνω παρατηρήσεις. Φυσικά όλα ξεκινούν από την ανάγκη επιβίωσης. Όσα ακολουθούν όμως πάνε το πράγμα μακρύτερα.
Το άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι  όσο προχωρά το φιλμ, το στοιχείο του γκροτέσκο μπαίνει όλα και περισσότερο και, σε ορισμένα σημεία και παρά τη διαρκώς ζοφερή ατμόσφαιρα, αγγίζει τα όρια του κατάμαυρου χιούμορ. Η σουρεαλιστική τελευταία σκηνή είναι σαφής για τις προθέσεις του και για τη διάθεση να "προειδοποιήσει" ότι απ' όλα αυτά κινδυνεύουμε και σήμερα (ή, αν προτιμάτε, τ κακό είναι διαχρονικό).
Ακόμα κι αν δεν αρέσει ή θεωρηθεί από κάποιους "τραβηγμένο", το φιλμ είναι σίγουρα ενδιαφέρον.