Η DILILI ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΚΑΙ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ο γάλλος Michel Ocelot είναι ένας από τους γνωστότερους δημιουργούς animation διεθνώς (Kirikou, Azur & Asmar κλπ.). Φτιάχνει γοητευτικές ταινίες με μαγευτικά χρώματα και πάντοτε με "μηνύματα". "Η Dilili στο Παρίσι" του 2018 δεν αποτελεί εξαίρεση. Εδώ όμως χρησιμοποιεί έναν συνδυασμό: Σε πρώτο πλάνο βρίσκονται οι φιγούρες, το καθαρό animation, ενώ το background αποτελείται από αληθινά τοπία - κτίρια και χώρους περισσότερο - από τα πλέον όμορφα του Παρισιού. Έτσι, πριν από οτιδήποτε άλλο, το φιλμ αποτελεί έναν απόλυτο ύμνο στο Παρίσι.
Η μικρή ηρωίδα είναι μιγάς Κανάκ (από την γαλλική αποικία της Νέας Καληδονίας) και βρίσκεται στο Παρίσι της Belle Epoque, όπου παρατηρείται αληθινή κοσμοσυροή από κάθε λογής ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης. Υπάρχει όμως και η σκοτεινή πλευρά: Μια μυστηριώδης οργάνωση με το όνομα "Κυρίαρχοι Άντρες" απάγει μικρά κορίτσια για άγνωστο σκοπό. Η πανέξυπνη Dilili με τον φίλο της, έναν έφηβο οδηγό τρίκυκλου, θα αφοσιωθούν στην αναζήτηση των σατανικών αυτών τύπων. Η μεγαλύτερη βοήθεια που θα λάβουν σ' αυτή θα προέλθει ακριβώς από τα λαμπρά πνεύματα που προαναφέραμε.
Το γοητευτικό animation και τα όμορφα χρώματα είπαμε ότι έχουν την τιμητική τους. Παράλληλα ο Ocelot πλέκει έναν αληθινό ύμνο στο γαλλικό (και στο δυτικό εν γένει) πνεύμα, αυτό του ανθρωπισμού, της ελευθερίας και του ξεπεράσματος του κάθε λογής σκοταδισμού. Και επιτίθεται εμφανέστατα εναντίον των σκοταδισμών αυτών: Του ρατσισμού, του μισογυνισμού (κυρίως), του φόβου προς το διαφορετικό κλπ., ενώ υμνεί την τέχνη και το πνεύμα σε όλες τους τις εκδοχές. Προφανώς οι αναφορές στο επικίνδυνο παρόν και στο σκοτάδι που μοιάζει να παίρνει το πάνω χέρι είναι εμφανείς.
Το πρόβλημα για μένα είναι το πολύ απλοϊκό, σχεδόν για παιδιά (ενώ όλο το φιλμ δεν είναι μόνο παιδικό) σενάριο. Όλα γίνονται πολύ εύκολα, πολύ προσχηματικά, όλα τα ίχνη είναι σαφέστατα, όλοι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν... Και μη μου πείτε ότι τα animation είναι πάντο τόσο απλοϊκά. Πιστέψτε με, έχω δει πολλά, μα πάρα πολλά, πολύ πιο πολύπλοκα και απαιτητικά.
Πάντως μπορεί κανείς εύκολα να αφεθεί και να απολαύσει την ταινία. Να απολαύσει επίσης το ατελείωτο παιχνίδι με τις πραγματικά άπειρες εμφανίσεις προσωπικοτήτων της εποχής, αρκετών απ' αυτούς σε σημαντικούς ρόλους (αλλά και τα απλά background στις σκηνές πλήθους είναι γεμάτα από τέτοιους). Πικάσο, Ματίς, Μονέ, Ντεμπισί, Σάρα Μπερνάρ, Τουλούζ Λοτρέκ, Σατί, Μαντάμ Κιουρί... για να αναφέρω μόνο ελάχιστους από αυτούς...