Ο ΑΜΦΙΣΗΜΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ"

"Το Παιχνίδι με τη Φωτιά" (Beoning ή Burning στα αγγλικά) του 2018 είναι ένα φιλμ του κορεάτη Chang-dong Lee που συζητήθηκε αρκετά. Βασίζεται σε διήγημα του Μουρακάμι και, πρέπει να πω, είναι όντως ταιριαστό με τον κόσμο του συγγραφέα αυτού, ενός συγγραφέα που το βασικό μοτίβο του είναι η αμφιβολία.
Ένας νεαρός που θέλει να γίνει συγγραφέας και ο οποίος έχει "δύσκολες" σχέσεις με τον πατέρα του, ερωτεύεται μια κοπέλα. Μετά την πρώτη ερωτική συνεύρεση εκείνη φεύγει για προγραμματισμένο ταξίδι στην Αφρική. Όταν επιστρέφει όμως δεν είναι μόνη. Συνοδεύεται από έναν γοητευτικό και, όπως όλα δείχνουν, πολύ πλούσιου τύπου. Το παράξενο αυτό τρίο συναντιέται συχνά, άλλοτε στην πρωτεύουσα κι άλλοτε στο παραμεθόριο χωριό του νέου, ώσπου η κοπέλα εξαφανίζεται ξαφνικά. Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι θολά και αμφίβολα.
Η ταινία είναι σχετικά αργή, μεγάλη σε διάρκεια και ίσως κουράσει αρκετούς. Και, το τονίζω από τώρα αυτό, δεν ξεκαθαρίζει τίποτα. Τα πάντα καλύπτονται από ένα πέπλο αμφιβολίας. Τα πάντα μπορεί να έχουν συμβεί ή να μην έχουν συμβεί. Ο γάτος είναι αυτός της κοπέλας ή όχι; Το πηγάδι υπήρχε ή δεν; Το θερμοκήπιο όντως κάηκε ή όχι; Η κοπέλα πέθανε ή απλώς εξαφανίστηκε; Τι ακριβώς κάνει και είναι ο πλούσιος τύπος; Όλα είναι ασαφή, έχουν διττή σημασία, "υπάρχουν και δεν υπάρχουν" όπως θα μπορούσε να διατυπωθεί. Αυτό ακριβώς το ρευστό και ασαφές των πραγμάτων, το ότι ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την αλήθεια, νομίζω ότι θέλει να σχολιάσει το φιλμ.
Παράλληλα αναφέρεται και στη διχασμένη Κορέα (βόρεια και νότια) και σε άλλα διχαστικά στοιχεία, όπως τις ταξικές διαφορές, με την εύγλωττη αντίθεση στην καθημερινότητα των δύο ανδρικών χαρακτήρων. Ενδιαφέρον φιλμ, πολύ "κλειστό" ωστόσο. Δεν μετάνιωσα καθόλου που το είδα, μου έδωσε "τροφή για σκέψη", δεν συμμερίζομαι όμως τις ενθουσιώδεις κριτικές.