ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΒΑΡΕΤΗΣ ΔΥΣΤΟΠΙΑΣ ΤΟΥ "POSTMAN"

Το 1997 ο Kevin Costner γυρίζει τη δεύτερη ταινία του μετά το επιτυχημένο "Χορεύοντας με τους Λύκους", το "The Postman", ένα μετακαταστροφικό τρίωρο έπος με - κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον - καταστροφικά αποτελέσματα.
Μετά την καταστροφή οι ΗΠΑ έχουν επιστρέψει στη βαρβαρότητα και σε βαριά φτώχεια. Κράτος δεν υπάρχει, μόνο μικρές σκόρπιες κοινότητες, που βρίσκονται στο έλεος ενός στρατού φανατικών και θρησκόληπτων τύπων με έντονα φασιστκές τάσεις (μαζί δεν πάνε αυτά;) Ο ήρωας είναι ένας περιπλανώμενος ηθοποιός - και ελαφρά απατεώνας, που απαγγέλει Σέξπιρ για ένα πιάτο φαϊ. Όταν τυχαία θα επωμιστεί το ρόλο του ταχυδρόμου (τα ταχυδρομεία φυσικά είναι νεκρά) θα γίνει άθελά του ήρωας και ηγέτης μιας ολοένα και εξαπλούμενης εξέγερσης.
Φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο σχέδιο, το οποίο όμως μπάζει από παντού. Απίστευτα βαρετή ροή (η τεράστια διάρκεια κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα), έλλειψη σκηνοθετικού νεύρου, ηρωισμός και αυτοθυσία ως εκεί που δεν παίρνει, αφέλεια και, πάνω απ' όλα, ανυπόφορος φιλοαμερικανισμός ("πιστεύω στις ΗΠΑ" θα αναφωνήσει στο τέλος ο πρωταγωνιστής, όταν, επιτέλους, θα αποφασίσει να γίνει όντως ήρωας), κάνουν το φιλμ από τα πλέον βαρετά που εχω δει τελευταία. Δικαίως απέτυχε παταγωδώς παντού (δεν είμαι σίγουρος αν βρήκε καν διανομή στις ΗΠΑ, τις οποίες τόσο εκθειάζει). Ίσως να διαθέτει κάποιες καλές προθέσεις, αλλά αυτό ποτέ δεν έφτανε για να γίνει ένα καλό φιλμ. Μάλλον καλά κάνει ο Costner που δεν έχει δοκιμάσει να σκηνοθετήσει ξανά από το 2003... 
ΥΓ: Και ένα cult στοιχείο για τους φίλους του: Σε μικρό ρόλο εμφανίζεται ο Tom Petty.