"ΞΥΠΟΛHΤΟΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ" Ή ΜΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΟΜΑΔΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΚΛΟΟΥΝ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ

Αν ανατρέξετε σε παλιότερες αναρτήσεις του μπλογκ (χρησιμοποιείστε το ευρετήριο σκηνοθετών) θα δείτε ότι πάντοτε έτρεφα αδυναμία σε ένα δημιουργικό τρίο (που στη συγκεκριμένη ταινία έμειναν ντουέτο): Τους Dominique Abel και Fiona Gordon (παλιότερα στο σκηνοθετικό τιμ ανήκε και ο Bruno Romy, που εδώ εμφανίζεται μόνο ως ηθοποιός), οι οποίοι σκηνοθετούν, γράφουν και πρωταγωνιστούν στις ταινίες τους, με βάση τη Γαλλία (αν και η Γκόρντον είναι αυστραλή). Η ομάδα έχει δημιουργήσει ένα σύγχρονο είδος κωμωδίας βασισμένης στο σλάπστικ, στις εξωφρενικές και σουρεαλιστικές καταστάσεις, στον ελάχιστο διάλογο και η οποία παραπέμπει κατ' ευθείαν στο βωβό κινηματογράφο, ενώ πάντοτε επιδιώκει μια feelgood ατμόσφαιρα. Το "Ξυπόλητοι στο Παρίσι" (Paris pieds nus) του 2016 είναι αισίως η 4η ταινία τους.
Η Φιόνα (σε όλα τα φιλμ τους οι Abel και Gordon διατηρούν τα αληθινά μικρά τους ονόματα, Φιόνα και Ντομ) είναι μια καλόκαρδη καναδή, η οποία φτάνει στο Παρίσι ψάχνοντας την ηλικιωμένη, παλιά χορεύτρια θεία της (η θεία μάλλον δεν στέκει και πολύ καλά στα μυαλά της και αρνείται να μπει σε γηροκομείο). Κανείς δεν θα της ανοίξει όμως στο σπίτι, κι έτσι, χαμένη στη γειτονιά, θα γνωρίσει έναν ιδιόρυθμο άστεγο, ο οποίος θα την ερωτευτεί, αλλά και θα περιπλέξει τη ζωή της. Ωστόσο θα περιπλανηθούν μαζί, θα συναντήσουν διάφορους τύπους και θα περάσουν από διάφορες απίθανες καταστάσεις.
Είπαμε: Οι διάλογοι είναι σχετικά λίγοι και βασικοί (η "άκαμπτη" στάση των ηρώων, η ομιλία τους και κυρίως οι αμήχανες σιωπές τους θυμίζουν φιλμ του Καουρισμάκι), ενώ το βάρος πέφτει στην κίνηση και τα οπτικά γκαγκς. Φυσικά οι καταστάσεις δεν είναι (δεν θελουν να είναι) πιστευτές και ρεαλιστικές και τα πάντα λειτουργούν ως σύμβολα (π.χ. η ηρωίδα είναι πάντοτε ντυμένη με τα ίδια ρούχα, όπως και ο άστεγος στις περισσότερες σκηνές). Έτσι θυμίζουν χαρακτήρες καρτούν (ο καθένας με τη "στολή" του) ή μας πάνε πίσω στον Τσάπλιν με το αιώνιο παρουσιαστικό ως Σαρλό. Τα πάντα δίνονται με εναν ηθελημένα σχηματικό τρόπο. Περιτό να πω ότι βρήκα μερικές από τις σχηματικές αυτές καταστάσεις ξεκαρδιστικές ή/και γεμάτες φαντασία, ενώ άλλες διαθέτουν μια ιδιότυπη συγκίνηση. Εννοείται ότι κάτω απ' όλα αυτά κρύβεται ένας γενναιόδωρος και καλωσυνάτος ρομαντισμός, ενώ το Παρίσι παραμένει όμορφο...
Μια ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου φιλμ είναι ότι, εκτός από το βασικό ντουέτο, παίζουν και η Εμανουέλ Ριβά (του "Χιροσίμα Αγάπη μου") στον τελευταίο της ρόλο (πέθανε το 2017) και ο γνωστός κωμικός Πιέρ Ρισάρ.
Ως φαν του ζεύγους θα σας παρότρυνα να ψάξετε και τις υπόλοιπες ταινίες τους (κυρίως τα "Παγόβουνο" και το "The Fairy"). Ελπίζω να αποζημειωθείτε από κάτι που παραπέμπει σε παλιές εποχές και λείπει από το σύγχονο σινεμα (ναι, είναι απόλυτα επίτηδες "παλιομοδίτικο").