"Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΟΥ ΛΑΠΛΑΣ" ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Να μια παντελώς άγνωστη ιταλική ταινία του 2017: "The Laplace's Demon", δεύτερη ταινία του ιταλού Giordano Giulivi. Μια αρκετά ενδιαφερουσα ασπρόμαυρη ταινία φανταστικού, που συνδυάζει τρόμο και επιστημονική φαντασία και χαρακτηρίζεται από την έντονα low-budget, σχεδόν ερασιτεχνική αισθητική της.
8 νέοι επιστήμονες πασχίζουν να ανακαλύψουν το αν μπορούν με μαθηματικά να προβλέψουν ό,τι θα συμβεί στο μέλλον. Πειραματίζονται επανειλημμένα με μια συσκευή που προσπαθεί να προβλέψει σε πόσα κομάτια θα σπάσει ένα γυάλινο αμντικείμενο που πέφτει στο πάτωμα. Τότε δέχονται την πρόσκληση κορυφαίου επιστήμονα, τον οποίο δεν έχουν δει ποτέ, ο οποίος ζει ολομόναχος σε έναν πύργο στην κορυφή ενός θαλασόβραχου (προφανώς πηγαίνεις εκεί μόνο με βάρκα) και ο οποίος κάνει παρόμοιες έρευνες. Εκεί θα αποκλειστούν από μια θύελλα, μαζί με τον καπετάνιο που τους οδήγησε. Δεν θα συναντήσουν ποτέ τον μυστηριώδη επιστήμονα, αλλά μόνο μια βιντεοκασέτα, όπου η δυσδιάκριτη φιγούρα του δηλώνει ότι έχει πετύχει στις έρευνές του και ότι μπορεί να προβλέψει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια τις πράξεις, ακόμα και τις παραμικρές ατάκες των ανθρώπων. Και όντως η κασέτα απαντά σε ό,τι τη ρωτάνε, αφού έχει βιντεοσκοπηθεί προβλέποντας τι ακριβώς θα ειπωθεί και τι θα συμβεί. Κι αυτό που θα συμβεί, κατά τον επιστήμονα, είναι ότι μέσα σε μια νύχτα, μέχρι το πρωί, θα έχουν πεθάνει όλοι. Και η σειρά των φόνων αρχίζει.
Εξαιρετικά πρωτοτυπο και ενδιαφέρον στόρι, το οποίο ουσιαστικά αναρωτιέται για την ύπαρξη ελεύθερης βούλησης στον άνθρωπο. Υπάρχει ή όλα είναι προδιαγεγραμμένα από την αρχή, οπότε, αν βρεις τους κατάλληλους τρόπους, μπορούν να προβλεφτούν; Το φιλμ είναι γυρισμένο επίτηδες με παντελώς παλιομοδίτικη αισθητική, σα να βλέπεις ταινία του '30. Τα σκηνικά είναι εμφανώς ψεύτικα και μπαρόκ, τα εφέ επαναλαμβανόμενα και απλοϊκά, ακόμα και η ιδια η απομόνωση των ηρώων παραπέμπει σε ιστορίες του Βερν και άλλων των αρχών της φανταστικής λογοτεχνίας. Η ηθοποιία θυμίζει επίσης βουβό κινηματογράφο (κι ας μην είναι βουβή η ταινία). Υπερβολικές κινήσεις και εκφράσεις, απότομα κοντινά με έντονη μουσική κλπ. (για να πω την αλήθεια, δεν αποφάσισα αν πρόκειται για ηθελημένη υπερβολή ή απλώς για κακή ηθοποία από ούτως ή άλλως ερασιτέχνες (μάλλον) ηθοποιούς).  Και, βέβαια, ένα αρκετά ευφάνταστο σενάριο, με πολλές ανατροπές, που παραπέμπει σε κλασικό αστυνομικό "who done it", αλλά και όχι μόνο, καθώς το στοιχείο του φανταστικού είναι πανταχού παρόν.
Ερασιτεχνικό, αλλά ενδιαφέρον στην νοσταλγική αφέλεια της εικόνας του (της εικόνας λέω, όχι του σεναρίου), αποτελεί νομίζω μια αρκετά απολαυστική πρόταση για να ξεφύγει κανείς απο΄τα συνηθισμένα. Και προσφέρεται και για φιλοσοφικές σκέψεις. Αν και, προειδοποιώ, πολλοί μπορεί να γελάσουν με την εκτός τόπου και χρόνου "ψευτικη" και ερασιτεχνική σκηνοθετική ματιά του.