ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ "ROBIN HOOD" ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΤΕ

O Kevin Reynolds δεν υπήρξε ποτέ μεγάλος σκηνοθέτης (λίγες ταινίες γύρισε άλλωστε), πλην όμως κάποιες είναι, αν μη τι άλλο, διασκεδαστικές. Όπως, νομίζω, ο "Robin Hood. Prince of Thieves" του 1991, με τον Κέβιν Κόστνερ στο βασικό ρόλο και τον Μόργκαν Φρίμαν ως πιστό του σύντροφο. Και, μην ξεχνάμε, τον Άλαν Ρίκμαν ως διασκεδαστικό πολύ-κακό-αλλά-και-κωμικό σερίφη.
Η ιστορία του Ρομπέν των Δασών έχει πολλάκις μεταφερθεί στην οθόνη. Εδώ ξεκινάμε από την αρχή: Ο ευγενής (και κακομαθημένος) Ρόμπιν ακολουθεί τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο στη σταυροφορία του στους Άγιους Τόπους, δεινοπαθεί και φυλακίζεται στην Ιερουσαλήμ, δραπετεύει, καταφέρνει να επιστρέψει στην Αγγλία... και βρίσκει τα πάντα υπό διάλυση: Ο πατέρας του είναι νεκρός, η περιουσία του καταπατημένη, οι "κακοί" συνωμοτούν ενάντια στον Ριχάρδο, ο οποίος δεν έχει ακόμα επιστρέψει, ενώ ο τρόμος βασιλεύει κάτω από τη μπότα του αιμοσταγούς σερίφη του Νότιγχαμ, ο οποίος έχει πολύ πιο σοβαρές βλέψεις για εξουσία... Φυσικά ο λαός, μόνιμο θύμα, υποφέρει και πεινά. Ο ηρωικός Ρόμπιν, ξεχνώντας το ευγενές παρελθόν του, θα προσχωρήσει στους ληστές του δάσους του Σέργουντ, θα γίνει αρχηγός τους, θα ληστέψει επανειλημμένα τους πλούσιους (ιδίως τους άρπαγες του σερίφη) και θα μοιράσει τη λεία στους φτωχούς. Η βεντέτα ανάμεσά τους θα ξεσπάσει βίαια και, βέβαια, αμφότεροι θα διεκδικήσουν την όμορφη Μάριαν.
Εκτός του βασικού "μηνύματος" που πάντοτε υπάρχει στην ιστορία του Ρομπέν των Δασών (όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται ο Ρόμπιν Χουντ στη χώρα μας), δηλαδή "κλέβω τους πλούσιους και τα μοιράζω στους φτωχούς" (πράγμα ευπρόσδεκτο βεβαίως), στη συγκεκριμένη μεταφορά υπάρχει νομίζω και αρκετή διασκέδαση. Η δράση είναι σφιχτοδεμένη, οι περιπέτειες αρκετές, οι μάχες καλογυρισμένες και, γενικά, το όλο "πακέτο" κρατά τον θεατή που δεν ζητά κάτι παραπάνω από απλή διασκέδαση. Και, βασικό στοιχείο, το χιούμορ που υπάρχει διάχυτο, το οποίο γίνεται ενίοτε μαύρο όταν αφορά τον πολύ κακό σερίφη, ο οποίος ποτέ δεν κατορθώνει να πραγματοποιήσει τους άνομους πόθους του. Η σκηνή προς το τέλος με τον Ρίκμαν να πασχίζει να βιάσει τη Μάριον, την οποία έχει άρτι νυμφευτεί, με το ζόρι βεβαίως, ενώ γύρω γίνεται χαμός, είναι χαρακτηριστική. Τονίζω επίσης την αρκετά συνηθισμένη σήμερα στο Χόλιγουντ αποδοχή του διαφορετικού, που εδώ παίρνει και θρησκευτικές διαστάσεις: Ο μαύρος και, βεβαίως, μουσουλμάνος Φρίμαν είναι σε πολλά σημεία πολύ πιο πολιτισμένος, γενναίος και πολύτιμος απ' όσο οι "πολιτισμένοι" υποτίθεται άγγλοι. Οι σπόντες επί του θέματος είναι συχνές. Και δε νομίζω ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν σε μια σύγχρονη απόλυτα mainstream ταινία, σε μια εποχή που σήμα κατατεθέν της είναι η ισλαμοφοβία.
Έτσι λοιπόν, δίχως να πρόκειται για κάτι ιδιάιτερο, βρίσκω το φιλμ διασκεδαστικό. Θα σας χαρίσει ένα ευχάριστο δίωρο δίχως πολλούς προβληματισμούς - εκτός αν θέλετε να συγκρίνετε την προ 2001 και Δίδυμων Πύργων εποχή με τη σημερινή, οπότε μάλλον θα μελαγχολήσετε...