ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΕΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ "THE FLORIDA PROJECT"

Να λοιπόν ένα καλό δείγμα του πραγματικού και "καθαρόαιμου" ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά: Ο Sean Baker γυρίζει το 2017 το "The Florida Project" και ρίχνει το βλέμμα του σε μια σκοτεινή γωνιά του "αμερικάνικου όνειρου", που σπάνια δείχνει ο κινηματογράφος.
Στη Φλόριντα υπάρχει μία (ακόμα) Ντίσνεϊλαντ. Στις παρυφές της υπάρχουν πλήθος λαϊκές πολυκατοικίες και μοτέλ που έχουν μετατραπεί σε κατοικίες, καθώς και άλλα εγκαταλειμμένα κτίρια. Στο μέρος αυτό κατοικούν πάμπολλοι άνθρωποι, στα όρια του περιθωριακού αν και όχι ακριβώς, που τα βγάζουν πέρα όπως - όπως με ψευτοδουλειές. Πολλοί απ' αυτούς είναι λατίνοι μετανάστες. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι ότι όλα τα κτίρια (και τα μαγαζιά) είναι βαμμένα με εντονότατα, απόλυτα κιτς χρώματα, οι γιγαντοαφίσες και τα πλαστικά διαφημιστικά γλυπτά... άστα να πάνε και γενικά τα πάντα αναδύουν μια αρρωστημένα χαρωπή και αβάσταχτα κιτς ατμόσφαιρα, η οποία βεβαίως "στεγάζει" μπόλικη μιζέρια.
Οι ηρωίδες, μια 22χρονη μόνη μητέρα και η εξάχρονη κόρη της ζουν σε ένα δωμάτιο μοτέλ, διαχειριστής του οποίου είναι ένας αυστηρός, αλλά καλόκαρδος Γουίλιαμ Νταφόε. Το φιλμ, επίτηδες αποσπασματικό, σαν σειρά μικρών επεισοδίων, δείχνει κομμάτια από τη ζωή μάνας και κόρης, αλλά και του γενικότερου μικρόκοσμου που τις περιβάλλει. Απόλυτοι πρωταγωνιστές είναι βεβαίως τα παιδιά. Η μικρή Μούνι με τον κολλητό της φιλο και ένα προσφάτως προσαρτηθέν στην παρέα μαύρο κοριτσάκι (πατεράδες δεν υπάρχουν πουθενά) είναι τον περισσότερο χρόνο τους ελεύθερα να κάνουν ό,τι θέλουν και να περιπλανηθούν όπου γουστάρουν (η μητέρα της μικρής δεν έχει πολύ χρόνο για κείνη καθώς προσπαθεί να επιβιώσει με ελαφρώς παραβατική συμπεριφορά και, ενίοτε, γίνεται και πόρνη). Παρακολουθούμε τα ατέλειωτα παιχνίδια, τις σκανταλιές των μικρών (μερικές φορές σοβαρές και επικίνδυνες), αλλά και τις δύσκολες, σκοτεινές στιγμές τους. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τις ιστορίες των μεγάλων.
Παρά το ότι το φιλμ μας δείχνει ένα αρνητικό, φτωχό, μίζερο περιβάλλον (πλημμυρισμένο ωστόσο από χρώματα που βγάζουν μάτι), δεν κάνει σε καμία περίπτωση τον θεατή να "κόψει φλέβες". Αντίθετα διαθέτει πολλές εύθυμες έως αστείες στιγμές και όλη αυτή η μιζέρια αντιμετωπίζεται με συμπάθεια και με χιούμορ, ακόμα και στις πιο "δύσκολες" στιγμές της. Η νεαρή μητέρα διαθέτει ένα κράμα χαρακτηριστικών: Αυθάδης, επιθετική, πραγματικά ενοχλητική πολλές φορές, υπερασπίζεται ταυτόχρονα με πάθος τα (όποια) δικαιώματά της και αγαπά πραγματικά την κόρη της, με την οποία συχνά παίζει μέχρι τελικής πτώσης με ανόητο σχεδόν τρόπο, αφού και η ίδια, όντας σχεδόν παιδί, χρειάζεται το παιχνίδι. Η μικρή... είναι όλα τα λεφτά: Ενοχλητική μερικές φορές, σαν τη μάνα της, είναι εντελώς αφοπλιστική και πέρα για πέρα πειστική στο ρόλο της. Γενικά πρόκειται για μια από τις καλύτερες παιδικές ερμηνείες που έχω δει ποτέ στην οθόνη. Πραγματικά απίστευτη η Μπρούκλιν Πρινς!
Γενικά το φιλμ δείχνει τα παιδιά, ρέμπελα, ενοχλητικά, "κακά", ελεύθερα, χαρούμενα, εύθυμα και παιχνιδιάρικα, όπως ακριβώς είναι. Σπάνια έχει αποτυπωθεί στο πανί τόσο αληθινή εικόνα της παιδικής ηλικίας (εδώ σχεδον περιθωριακών κοινωνικών τάξεων). Το πικρό εναλλάσσεται με το γλυκό, η χαρά με το φόβο, το παιχνίδι με την τιμωρία... Γενικά πάντως η ταινία, στην κατηγορία αυτών που αποκαλούμε "φέτα ζωής", με την θαυμάσια ιδέα της να δει τον γύρω από μια Ντίσνεϊλαντ φτωχικό μικρόκοσμο, διαθέτει στον πυρήνα της μια ισχυρή αλληγορία: Οι άνθρωποι αυτοί, παρίες φυσικά του αμερικάνικου ονείρου, ζουν δίπλα σε ένα "υπέροχο παραμύθι", το οποίο βλέπουν, απαγορεύεται όμως αυστηρά να αγγίξουν. Γι' αυτούς απομένουν μονάχα τα (απόλυτα κιτς) πολύχρωμα ξεφτίδια του...