"Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ"... ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

"Η Ψυχή και το Σώμα" (Testrol es Lelekrol ο πρωτότυπος τίτλος) είναι μια ουγγρική ταινία του 2017 που γύρισε η Ildigo Enyedi. Και ειναι μία από τις πιο τρυφερές και κομψές που έχω δει τελευταία.
Εκείνος είναι μεσήλικας, μοναχικός και παράλυτος από το αριστερό χέρι οικονομικός διευθυντής. Εκείνη είναι μια εύθραυστη γιατρός, πλην όμως όχι απλώς μοναχική, αλλά αυτιστική. Δεν μιλά με κανέναν, συμπεριφέρεται σαν ρομπότ, πρέπει να μάθει συνηθισμένα για όλους πράγματα της ζωής από την αρχή. Και οι δύο δουλεύουν σε ένα κάθε άλλο παρά "τρυφερο" εργασιακό περιβάλλον: Σε ένα σφαγείο βοοειδών. Ανάμεσά τους θα αναπτυχθεί από την αρχή μια παράξενη ερωτική έλξη, η οποία θα κορυφωθεί όταν θα διαπιστώσουν ότι κάθε βράδι βλέπουν τα ίδια ακριβώς όνειρα, με ένα ζευγάρι ελαφιών σε ένα χιονισμένο δάσος. Η σχέση τους θα περάσει από διάφορα στάδια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και οι δύο έχουν άμεση ανάγκη από αγάπη.
Εξαιρετική, χαμηλότονη ταινία, κομψή, ποιητική και με ενδιαφέροντα προβληματισμό. Κατά τη διάρκειά της αντιπαρατίθενται διαρκώς αντίθετα πράγματα ή καταστάσεις: Τα ντελικάτα ελάφια στα όνειρα και το σφαγείο των βοδιών στην πραγματικότητα. Η σωματική με την ψυχική αναπηρία. Ο ρεαλισμός με την ποίηση. Το σώμα με την ψυχή, όπως λέει ο τίτλος. Η επιστήμη με τη μεταφυσική. Το όνειρο και με τη σκληρή πραγματικότητα τελικά.
Τα νοήματα πολλαπλά: Η απεγνωσμένη ανάγκη για αγάπη, η τάση για φυγή από την πραγματικότητα και η ανάγκη καταφυγής στο όνειρο, η σκληρότητα των ανθρώπων (η αντιμετώπιση της γιατρού από το περιβάλλον της) και η πεζότητα της καθημερινότητας (το τελευταίο τονίζεται ιδιάιτερα με τις "κλινικές" σκηνές στους χώρους εργασίας), η ανάγκη επαφής με τους άλλους και πολλά άλλα που πιθανόν θα ανακαλύψετε μόνοι σας. Όλα αυτά δοσμένα με έναν ιδιαίτερα κομψό τρόπο, χαμηλότονο, όπως είπαμε στην αρχή, συχνά συγκινητικό, με αμυδρό χιούμορ άλλες φορές. Και αν προσθέσουμε κι αυτή την πανταχού παρούσα (σοκαριστική ενίοτε, όπως στις σκηνές των σφαγείων) αντιπαράθεση ποίησης και σκληρότητας του πραγματικού, έχουμε μια από τις καλύτερες και πιο εκλεπτυσμένες, κατά τη γνώμη μου, φετινές ταινίες.
Εννοείται ότι δεν αφορά καθόλου τους αποκλειστικούς καταναλωτές multiplex. Και, ας το τονίσω, όλα όσα προανέφερα περί "αναζήτησης της αγάπης", "φυγής από την πεζή πραγματικότητα" κλπ., ακούγονται ίσως τετριμμένα, πιστέψτε με όμως, η αντιμετώπισή τους εδώ βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από την αντίστοιχη, απόλυτα ξενέρωτη και μπανάλ, που σχεδόν σίγουρα θα παρουσίαζε ένα σύγχρονο χολιγουντιανό φιλμ με αντίστοιχες προθέσεις.