O "ROGER RABBIT" ΜΑΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙ ΑΚΟΜΑ

Από πολύ παλιά (τουλάχιστον από τα 50ς) υπήρχαν ταινιες που συνδύαζαν αληθινούς ηθοποιούς με animaton (θυμηθείτε τον Τζιν Κέλι να χορεύει με τον Μπαγκς Μπάνι νομίζω). Ωστόσο το 1988 γυρίζεται το "Ποιος Παγίδευσε τον Roger Rabbit" του Robert Zemeckis, το οποία, προσωπική άποψη, παραμέμνει η καλύτερη μ' αυτόν τον συνδυασμό.
Η έξυπνη ιδέα στην οποία βασίζεται το φιλμ είναι ότι στο Χόλιγουντ συνυπάρχουν δύο κόσμοι: Αυτός των κινουμένων σχεδίων κι αυτός των ανθρώπων. Πολλά από τα καρτούν είναι σούπερσταρς, διάσημοι όπως και οι αντίστοιχοι κανονικοί ηθοποιοί. Ενας μεγαλοπαραγωγός (άνθρωπος) αναθέτει σε έναν μάλλον ξοφλημένο ντετέκτιβ, που μισεί τα καρτούν για παλιούς, προσωπικούς λόγους, να βρει στοιχεία για το αν η φοβερή και σούπερ σέξι Τζέσικα Ράμπιτ (καρτούν) απατά τον σύζυγό της Ρότζερ Ράμπιτ, καρτούν σούπερσταρ, ο οποίος την υπεραγαπά. Ο ντετέκτιβ θα κάνει τη δουλειά του, πολλά πράγματα όμως δεν είναι όπως αρχικά φαίνονται...
Το φιλμ συνδυάζει το χιούμορ με μια νουάρ πλοκή, την τρελή λογική των animation (πέφτουν από ψηλά και δεν σκοτώνονται, τραυματίζονται αλλά αμέσως σηκώνονται ξανά κλπ.) με την "κανονική" δράση. Η εικόνα και η μίξη των δύο ειδών (και των δύο "κόσμων") είναι εντυπωσιακή και απόλυτα πειστική. Τα καρτούν συμπεριφέρονται με μια δική τους παλαβή λογική, η οποία ωστόσο υπακούει σε κανόνες. Οι άνθρωποι... ΟΚ, είναι οι άνθρωποι. Κι όλα αυτά με την κλασική, αστική και νυχτερινή ατμόσφαιρα των νουάρ. Η αστυνομική ίντριγκα κρατά απόλυτα τον θεατή, ο στυγνός δικαστής, ο οποίος επίσης μισεί τα καρτούν, προκαλεί ανατριχίλες, η Τζέσικα (με τη φωνή της Καθλίν Τέρνερ), αν και καρτούν, είναι το άκρον άωτον της σέξι γυναίκας (η σκηνή του υπέροχου τραγουδιού της α λα Ρίτα Χέιγουορθ είναι κλασική) και οι Μπομπ Χόσκινς και Κρίστοφερ Λόιντ εξαιρετικοί στους "ανθρώπινους" ρόλους τους.
Η ταινία είχε όντως εντυπωσιάσει με την "μικτή" τεχνική της στην εποχή της. Σήμερα μπορούν πλέον να δημιουργηθούν οποιαδήποτε εφέ ή / και τεχνικές. Ωστόσο, με το έξυπνο και σφιχτό σενάριό της και με το πανταχού παρόν χιούμορ (γκαγκς όπως αυτά των καρτούν και όχι μόνο), νομίζω ότι παραμένει εξαιρετικά διασκεδαστική. Εγώ τουλάχιστον, που είχα να τη δω άπειρα χρόνια, την απόλαυσα και πάλι.