ΟΠΤΙΚΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ "LOVING VINCENT"

Ξέρετε ότι μερικές από τις πρώτες ταινίες του κινηματογράφου, του Μελιές συγκεκριμένα, ήταν έγχρωμες; Μα αφού δεν υπήρχε έγχρωμο φιλμ, θα μου πείτε. Κι όμως: Μια αληθινή βιοτεχνία που απασχολούσε δεκάδες εργάτριες χρωμάτιζαν στο χέρι, καρέ - καρέ, το ασπρόμαυρο φιλμ. Έτσι μερικές κόπιες του 13λεπτου "Ταξιδιού στη Σελήνη" για παράδειγμα είναι έγχρωμες! Πάνω από έναν αιώνα μετά, το 2017, η ίδια επίπονη τεχνική δοκιμάζεται σε ένα animation μεγάλου μήκους πλέον, το βρετανοπολωνικό "Loving Vincent" της πολωνέζας Dorota Kobiela και του βρετανού Hugh Welchman, με εκθαμβωτικά εικαστικά αποτελέσματα.
Θέμα του ειναι ο θάνατος του Βαν Γκογκ. Ως γνωστόν ο ιδιοφυής (και ψυχικά διαταραγμένος) ολλανδός αυτοκτόνησε το 1890 σε ένα χωριό της Γαλλίας. Ένα χρόνο μετά ο ταχυδρόμος που έστελνε τα πάμπολλα γράμματα του Βίνσεντ στον αγαπημένο του αδελφό Τεό ανακαλύπτει ένα τελευταίο ανεπίδοτο γράμμα και αναθέτει στον νεαρό γιο του να το παραδώσει. Εκείνος, βαρυγκομώντας αρχικά, μαθαίνει ότι και ο Τεό έχει πεθάνει (πέθανε όντως ένα χρόνο περίπου μετά τον αδελφό του), οπότε πάει στο χωριό για να το δώσει στον κοντινότερο στον Βίνσεντ άνθρωπο στα τελευταία του, τον γιατρό Γκασέτ. Στο χωριό όμως κάθε άνθρωπος που γνώρισε τον ζωγράφο έχει άλλη γνώμη γι' αυτόν (και άλλη εκδοχή για τα συμβάντα), μυστικά αρχίζουν να αποκαλύπτονται και, τελικά, ο ήρωάς μας αρχίζει να αναρωτιέται αν ο Βίνσεντ όντως αυτοκτόνησε...
Φυσικά τα όποια σεναριακά ευρήματα επισκιάζονται από το εντυπωσιακό οπτικό μέρος. Το φιλμ γυρίστηκε με αληθινούς ηθοποιούς, οι οποίοι έπαιζαν μπροστά σε άδεια φόντα. Στη συνέχεια όλα, μα όλα τα καρέ επιζωγραφίστηκαν στο χέρι από 120 περίπου επαγγελματίες ζωγράφους, οι οποίοι ακολούθησαν πιστά το στιλ και την τεχνική του Βαν Γκογκ (μιλάμε για 65.000 καρέ)! Το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό. Παρακολουθούμε την ιστορία να εκτυλίσεται σε πειστικότατο "περιβάλλον Βαν Γκογκ", λες και οι πίνακες να έχουν ζωντανέψει, ενώ οι ηθοποιοί, κατάλληλα επιχρωματισμένοι κι αυτοί, δεν είναι παρά αυτοί των οποίων τα πορτρέτα είχε φτιάξει ο Βίνσεντ (υπαρκτά πρόσωπα δηλαδή), οι οποίοι είναι και οι ήρωες της μυθοπλασίας, καθώς οι περισσότεροι ήταν κάτοικοι του χωριού και είχαν σχέσεις με τον ζωγράφο (άλλωστε πόζαραν γι΄αυτόν). Φυσικά οι περισσότερες σκηνές ξεκινούν από πασίγνωστα έργα του, τα οποία βλέπουμε να ζωντανεύουν και να κινούνται.
Σεναριακά τώρα, η κάπως αστυνομική πλοκή, με τον ακούσιο ντετέκτιβ ήρωα, επινοείται για να δώσει ενδιαφέρον (πέρα από το εικαστικό βεβαίως) στο φιλμ. Συγχρόνως μας θυμίζει κάπως την οπτική του κλασικού "Ρασομόν" του Κουροσάβα: Η αλήθεια είναι κι αυτή μερικές φορές υποκειμενική. Ο κάθε κάτοικος ερμηνεύει διαφορετικά τα γεγονότα, έχει σε διαφορετική εκτίμηση το νεκρό καλλιτέχνη (από "βλαμμένος" έως "ιδιοφυής") και προσθέτει μια μαρτυρία που μάλλον μπερδεύει τον ερευνητή παρά τον βοηθά. Και φυσικά το όλο φιλμ αποπνέει έντονη συγκίνηση για την τοσο βασανισμένη, μοναχική (και μερικές φορές όχι ιδιαίτερα ευχάριστη) προσωπικότητα του μεγάλου ζωγράφου, ενώ η παθιασμένη μέχρι αυτοκαταστροφής αγάπη του για την τέχνη αποκαλύπτεται ανάγλυφα.
Αν σας αρέσει  ζωγραφική του Βαν Γκογκ, δείτε το οπωσδήποτε. Αλλά και οι υπόλοιποι ας ψάξουν αυτό το - αν μη τι άλλο - εκπληκτικό τεχνικά επίτευγμα. Δεν γίνονται συχνά τοσο πρωτότυπες εικαστικά, τόσο πειραματικές και συγχρόνως επίπονες δουλειές!
ΥΓ: Μεγάλο μέρος των καρέ επιζωγραφίστηκε σε στούντιο στην Ελλάδα και κάμποσοι από τους 120 ζωγράφους είναι έλληνες.