ΑΓΩΝΙΑ ΣΤΟ "ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ"

Δεν είναι μόνο τα καθαρά ισπανικά κάθε είδους θρίλερ (από αστυνομικά έως τρόμου) που μας κατακλύζουν, αλλάζοντας το τοπίο στο είδος. Είναι ουσιαστικά τα ισπανόφωνα εν γένει. Το φιλμ "Στο Τέλος του Τούνελ" (Al Final del Tunel), για παράδειγμα, είναι αργεντίνικο (με ισπανική συμπαραγωγή) και γυρίστηκε από τον Rodrigo Grande το 2016.
Ένας καθηλωμένος σε καροτσάκι τεχνικός κομπιούτερ (στο δυστύχημα έχει χάσει γυναίκα και παιδί), ζει και δουλεύει στο υπόγειο του μεγάλου σπιτιού του. Κάποια στιγμή νοικιάζει για οικονομικούς λόγους τη σοφίτα σε μια διαχυτική (έως και ενοχλητική) όμορφη χορεύτρια και στην εξάχρονη κόρη της, η οποία έχει πάψει να μιλά μετά από κάποια ηλικία. Σχεδόν συγχρόνως διαπιστώνει ότι στο διπλανό υπόγειο, απ' όπου ακούγονται περίεργοι θόρυβοι, κάποιοι σκάβουν τούνελ για να κάνουν ληστεία σε τράπεζα. Σύντομα τα πάντα θα μπερδευτούν μεταξύ τους (ο ανάπηρος, η κοπέλα, οι ληστές, ένας ηλικιωμένος αστυνομικός...) και η αγωνία θα αρχίσει να ανεβαίνει (φυσικά η κατάσταση γίνεται χειρότερη λόγω της καθήλωσης του ήρωα).
Νομίζω ότι η αρχική σεναριακή έμπνευση πρέπει να προέρχεται από τον περίφημο "Σιωπηλό Μάρτυρα" του Χίτσκοκ. Η ίδια ανημπόρια του πρωταγωνιστή, το ίδιο σασπένς που ανεβαίνει όσο προχωρά το φιλμ, παρόμοια εισβολή αυτού που απλώς παρακολουθείς στην προσωπική σου ζωή. Ο Grande ξέρει να κρατά το ρυθμό και, όπως είπαμε, να αυξάνει την ένταση. Και βέβαια, όσο προχωράμε συναντάμε κάμποσες σεναριακές ανατροπές, κάμποσες απρόβλεπτες καταστάσεις. Είπαμε, οι ισπανόφωνοι κάνουν συμπαθητικά (τουλάχιστον) θρίλερ. Ίσως βέβαια κάποιοι να πουν ότι οι καταστάσεις αυτές είναι μάλλον απίθανο να συμβούν στην πραγματική ζωή, αλλά... έτσι δεν γίνεται συνήθως στο είδος; Κι αν ακόμα κάπου υπάρχουν κάποιες "ευκολίες", βρήκα τη γενική εικόνα, αυτή ενος σφιχτοδεμένου και σε κάποια σημεία κλειστοφοβικού θρίλερ, αρκετά καλή. Διάβασα κάπου ότι ο σκηνοθέτης είχε μέχρι το 2016 γυρίσει μόνο δύο κωμωδίες. Να λοιπόν που είναι ικανός να αλλάξει τόσο πολύ κατεύθυνση με επιτυχία.
Όχι, δεν είναι κανένα αριστούργημα, αλλά το παρακολούθησα ευχάριστα και σε γενικές γραμμές με κράτησε. Μπράβο και πάλι στην ισπανόφωνη σχολή.