Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΣΤΟ "SUNTAN"

Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος νομίζω ότι είναι από τους αξιόλογους σύγχρονους έλληνες σκηνοθέτες. Το επιβεβαιώνει με τον "Suntan" του 2016, την τρίτη του ταινία, ένα πολύ καλό και δυνατό ψυχολογικό πορτρέτο ενός μοναχικού ανθρώπου.
Ο Κωστής φτάνει χειμώνα στην Αντίπαρο ως αγροτικός γιατρός. 40άρης, μοναχικός, μαζεμένος, δειλός και κλειστός χαρακτήρας, προσαρμόζεται με την "φτωχή" χειμερινή καθημερινότητα του νησιού. Όταν όμως φτάνει το έξαλλο καλοκαίρι και τα πλήθη των τουριστών, αρχίζει να κάνει παρέα με μια "ελληνοξένη" παρέα (που διασκεδάζει μέχρι τελικής πτώσης και ερωτοτροπεί ξέφρενα και ποικίλως τον μήνα των διακοπών της) και ερωτεύεται μια ελληνίδα με τα μισά του χρόνια. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις ο γιατρός "επενδύει" συναισθηματικά πάνω της, ενώ εκείνη απλώς παίζει στις διακοπές της. Σιγά - σιγά η κοπέλα θα μετατραπεί σε εμμονή και ο ήρωας θα αρχίσει να βαδίζει προς την κατάρρευση.
Με έναν εξαιρετικό Μάκη Παπαδημητρίου στον βασικό ρόλο, η ταινία φτιάχνει με πολύ αδρό τρόπο το σπαρακτικό πορτρέτο ενός μοναχικού, καταπιεσμένου και εσωστρεφούς ατόμου και δίνει μια σπαρακτική εικόνα της ανθρώπινης μοναξιάς. Ένα τέτοιο άτομο, όταν πιστέψει ότι η ζωή του αλλάζει προς το καλύτερο και, επιτέλους, αρχίζει να ζει, όταν, κυρίως, ερωτευτεί, τα δίνει όλα, ονειροπολεί, γεμίζει με ελπίδες τη στερημένη του ζωή. Κι είναι τόση η ανάγκη του να αγαπήσει, που αδυνατεί να διαχειριστεί την απόρριψη, να ξαναγυρίσει στη γκρίζα, αβάσταχτη μοναξιά του. Από εκεί και πέρα η τρέλα δεν βρίσκεται μακριά...
Όλα αυτά τα θέματα, τις ψυχικές μεταστροφές του ήρωα, την πορεία προς την κατάρρευση, τους κρυμμένους και καμουφλαρισμένους πόθους, την αδυναμία επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους, το άφημα στη "θανατηφόρα" ρουτίνα, νομίζω ότι ο Παπαδημητρόπουλος τα χειρίζεται πολύ καλά. Αλλά και δίνει ανάγλυφα την ατμόσφαιρα του ηδονικού, πλην όμως αβάσταχτα επιπόλαιου και - αλίμονο - εφήμερου, ελληνικού καλοκαιρινού ξεφαντώματος. Γενικά λοιπόν το φιλμ αυτό, που ξεκινά σαν κομεντί και καταλήγει δραματικά, μου άρεσε αρκετά (ίσως αν έλειπαν κάποια λεπτά να γινόταν ακόμα πιο σφιχτό, αλλά ας μη γκρινιάζω) και το θεωρώ από τις καλές στιγμές του σύγχρονου ελληνικού σινεμά.