ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΑ "ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ"

Έχω επανειλημμένα αναφέρει ότι θεωρώ τον σύγχρονο ισπανικό κινηματογράφο ίσως τον πιο ακμαίο της Ευρώπης. Και μάλιστα μπορεί να "παίζει" σε πολύ διαφορετικά είδη. Τα "Λουλούδια" (Loreak) του 2014 δεν είναι ακριβώς ισπανικά, αλλά βάσκικα και μιλούν τη βάσκικη γλώσσα (εντελώς διαφορετική και άσχετη με την ισπανική). Γυρίστηκαν από τους Jon Garano και Jose Mari Goenaga και είναι ένα μάλλον "βαρύ" δράμα.
Μια παντρεμένη 40άρα μηχανικός ζει μια ρουτινιάρικη ζωή μεταξύ δουλειάς σε ένα εργοτάξιο, σπιτιού και συζύγου. Κάποια στιγμή αρχίζει να δέχεται κάθε εβδομάδα από ένα μπουκέτο λουλούδια από άγνωστο αποστολέα. Το μικρό αυτό γεγονός αρκεί για να αλλάξει τη ζωή της, να τη βγάλει από τη ρουτίνα, να της ξαναφέρει το χαμόγελο, να την κάνει να έχει κάτι να περιμένει. Κάποια στιγμή ο αποστολέας θα αποκαλυφτεί, αλλά θα είναι μάλλον αργά (δεν σας λέω κάτι περισσότερο). Βρισκόμαστε ακόμα στο πρώτο τρίτο της ταινίας. Από εκεί και πέρα θα παρακολουθήσουμε τις αντιδράσεις και τα μεταβαλλόμενα συναισθήματα τριών γυναίκών. Της ηρωίδας που προαναφέραμε, της ηλικιωμένης μητέρας και της γυναίκας του αποστολέα, καθώς και τις παράξενες και απρόβλεπτες μεταξύ τους σχέσεις.
Η ταινία είναι μουντή (το τοπίο, αστικό και μη, είναι ως επί το πλείστον βροχερό) και εξετάζει αρκετά θέματα, κυρίως συναισθηματικά βεβαίως. Τη μοναξιά, την απώλεια και το πένθος, το βάλτωμα στην καθημερινή ρουτίνα, την αγάπη και την αδιαφορία, την αλλαγή των συναισθημάτων, το τυχαίο στη ζωή μας, τη σταθερή παρουσία του παρελθόντος. Οι ήρωες είναι όλοι συνηθισμένοι, καθημερινοί. Οι μεταξύ τους σχέσεις όμως απρόβλεπτες. Είναι το τυχαίο της ζωής που λέγαμε πριν... είναι και οι αλλαγές (που συμβαίνουν τόσο μέσα μας όσο και στις σχέσεις μας) τις οποίες επιφέρει ο χρόνος που περνά και δεν αφήνει τίποτα ίδιο. Και θεωρώ ωραίο το πώς καταφέρνει να εντάξει την ποίηση και την ομορφιά (το σταθερό μοτίβο των λουλουδιών) σε ενα γκρίζο, πλημμυρισμένο από μπετόν και λάσπη περιβάλλον.
Το φιλμ είναι χαμηλότονο, τρυφερό, συγκινητικό και ποιητικό σε αρκετά σημεία του, αισθαντικό... και λυπημένο, δραματικό. Αν σας αρέσουν τα λεπτοδουλεμένα δράματα, νομίζω ότι είναι από τα καλά δείγματα του είδους (και προετοιμαστείτε για μάλλον καταθλιπτική ατμόσφαιρα, δίχως όμως να φτάνει σε άκρα που προκαλούν δάκρυα. Η καθημερινότητα και το χαμηλότονο που αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά του το εμποδίζουν αυτό). Αν πάλι είστε θεατές που ψάχνουν για δράση, περιπέτειες και εφέ... ε, δεν είναι αυτό που ψάχνετε.
Όπως είδατε, μίλησα στην αρχή για την άνθηση του ισπανικού σινεμά. Ίσως το φιλμ αυτό, με την δραματικότητά του, να μην είναι του γούστου πολλών θεατών, να όμως που οι ίβηρες τα καταφέρνουν και σ' αυτόν τον τομέα....