Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ "SHAFT" ΚΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Ο "Shaft" υπήρξε η χαρακτηριστικότερη ίσως blaxploitation ταινία της δεκαετίας του 70, γνωστή βέβαια ακόμα περισσότερο εξ αιτίας της διάσημης μουσικής που έγραψε γι' αυτήν ο Isaac Hayes. Σχεδόν 30 χρόνια μετά, το 2000 συγκεκριμένα, ο "Shaft" ξαναγίνεται ταινία (κάτι σαν καθυστερημένο σίκουελ), αυτή τη φορά με τον Σάμουελ Τζάκσον στο βασικό ρόλο και τον John Singleton στη σκηνοθεσία. Ο τελευταίος, μαύρος κι ίδιος, είχε γίνει γνωστός από το ανεξάρτητο "Boyz n the Hood", αλλά στη συνέχεια έκανε διάφορες προσπάθειες να μπει για τα καλά στον mainstream κινηματογράφο.
Ο Σαφτ είναι βέβαια ο μαύρος αστυνομικός της Νέας Υόρκης, ο οποίος εδώ αναλαμβάνει μία εξαιρετικά "ευαίσθητη" υπόθεση: Ένα ρατσιστικό έγκλημα. Ένας νεαρός πλούσιος λευκός (ο τύπος που θα αποκαλούσαμε με όλη μας την καρδιά "κωλόπαιδο") δολοφονεί έναν μαύρο έξω από ένα μπαρ μετά από καυγά που ο ίδιος (ο λευκός) έχει προκαλέσει. Έχοντας όμως τα "μεγάλα μέσα" με το μέρος του, τη γλυτώνει στο δικαστήριο, αφού η τρομοκρατημένη και μοναδική αυτόπτης μάρτυρας, μια σερβιτόρα, δεν εμφανίζεται να καταθέσει. Ο Σαφτ κυνηγά μετά μανίας την υπόθεση θέλοντας να απονείμει δικαιοσύνη και δεν κουράζεται ακόμα κι όταν έχουν περάσει δύο χρόνια απ' το έγκλημα. Τα "μεγάλα μέσα" του κυνικού και θρασύτατου "μικρού" όμως εξακολουθούν να λειτουργούν, οπότε...
Ο Singleton κάνει μια "κανονική", συνηθισμένη θα λέγαμε, αστυνομική περιπέτεια, με τη βασική διαφορά όμως ότι τοποθετεί στο κέντρο της το ρατσιστικό πρόβλημα. Κατά βάση όλα συμβαίνουν εξ αιτίας του. Το έγκλημα, η έλλειψη δικαιοσύνης που ακολουθεί, ακόμα και τα προβλήματα που ο ίδιος ο Σαφτ αντιμετωπίζει στη δουλειά του. Αυτός βέβαια δεν πτοείται, είναι κάτι σαν σούπερμαν... κι από εδώ μπαίνουμε στα κλισέ: Ο σούπερ ήρωας που τα κάνει όλα, οι απόλυτα κακοί, η δράση, το πιστολίδι, τα κυνηγητά... Τυπική αμερικάνικη αστυνομική περιπέτεια δηλαδή. Καλογυρισμένη, δεν λέω, αλλά με όλα τα σχετικά που έχουμε δει πολλές, πάρα πολλές φορές. Α, στην ιστορία μπαίνει και η άλλη ανερχόμενη δύναμη του κακού: Οι λατίνοι έμποροι ναρκωτικών, οι οποίοι δινουν μια άλλη διάσταση στην ιστορία, με την απροσδόκητη "συμμαχία του κακού" που δημιουργείται.
Όπως είπα είναι καλογυρισμένο, μάλλον θα κρατήσει τον θεατή, αλλά δεν είναι και τίποτα εξαιρετικό. Έχουμε δει πάμπολλά τέτοια. Αν εξαιρέσουμε βεβαίως την εντονότατη αντιρατσιστική πινελιά που προαναφέραμε. Και ίσως λειτουργήσει και νοσταλγικά λόγω της αναβίωσης του ήρωα της ταινίας του 1971.