Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΟΝΤΩς "ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ"

Φυσικά ο βρετανός Michael Powell (1905-1990) υπήρξε μεγάλος δημιουργός. Υπέγραφε τις ταινίες του με τον σχεδόν μόνιμο συνεργάτη του Emmeric Pressburger, ο οποίος βασικά ήταν σεναριογράφος. Μία από τις εντυπωσιακότερες δουλειές τους υπήρξε το "Ζήτημα Ζωής και Θανάτου" (A Matter of Life and Death) του 1946.
Ένας βρετανός πιλότος καταρρίπτεται κατά τη διάρκεια του πολέμου σε μια αερομαχία. Τις τελευταίες στιγμές του μιλά στον ασύρματο με μια νεαρή αμερικανίδα νοσοκόμα. Όταν το αεροπλάνο πέφτει, εκείνος όχι μόνο επιβιώνει όλως παραδόξως, αλλά συναντά τη συγκεκριμένη κοπέλα, με την οποία ερωτεύονται κεραυνοβόλα. Σύντομα όμως αντιλαμβανόμαστε ότι η απίθανη επιβίωσή του οφείλεται σε λάθος της... ουράνιας υπηρεσίας που κανονίζει την παραλαβή των άρτι αφιχθέντων νεκρών. Έτσι, μια που η περίπτωση αυτή είναι ίσως η μοναδική στα χρονικά, ένα πελώριο ουράνιο δικαστήριο στήνεται για να αποφασίσει αν θα του δοθούν πολλά χρόνια παράτασης ζωής ή αν θα επιστρέψει άμεσα στον ουρανό, όπου φυσιολογικά ανήκει. Το κριτήριο θα είναι το αν είναι αληθινός ο έρωτάς τους - ενώ ο πιλότος στο μεταξύ βρίσκεται σε κώμα.
Πάνω σ' αυτόν τον σχεδόν σουρεαλιστικό καμβά ο Powell φτιάχνει μια ταινία η οποία είναι ταυτόχρονα βαθύτατα ρομαντική, διασκεδαστικότατη και πραγματικά εντυπωσιακή σε σκηνοθεσία, εικόνες και εφέ (της εποχής βεβαίως). Εννοείται ότι ο βασικός της άξονας είναι ο ρομαντισμός, η δύναμη του έρωτα (πραγματικά "έρως ανίκατε μάχαν"). Οι χιουμοριστικές πινελιές όμως και το βρετανικό φλέγμα κάνουν το φιλμ να βλέπεται εξαιρετικά ευχάριστα. Στο μεταξύ η ταινία υμνεί τη χαρά της ζωής - σε αντίθεση με τη φρίκη και τη μιζέρια του πολέμου και προλαβαίνει να κάνει μια αρκετά οξεία κριτική της ίδιας της βρετανικής αυτοκρατορίας και του ιμπεριαλισμού της, δίχως να παραλείψει να κριτικάρει - συγκριτικά - και την αμερικάνικη πλευρά (ας μη ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ τότε δεν ήταν ακόμα κοσμοκράτειρες).
Εκτός της ευχάριστης παρακολούθησης και της - πιθανής - συγκίνησης που θα προκαλέσει το φιλμ, στο νου μένουν χαραγμένες μερικές μεγαλεπήβολες εικόνες: Η ατέρμονη σκάλα που ανεβαίνει στον ουρανό, το αχανές ουράνιο δικαστήριο που προκαλεί δέος, ο σχεδιασμός του χώρου υποδοχής "εκεί πάνω", με τα ανοίγματα παρακολούθησης της γης κλπ., ενώ το μισό έγχρωμο - μισό ασπρόμαυρο (ανάλογα με το πού βρισκόμαστε) λειτουργεί κι αυτό άψογα.
Αν δεν την έχετε δει, ψάξτε την. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή κλασική ταινία ή, αν θέλετε, για ένα ασυνήθιστο φιλμ φανταστικού. Και αν δεν αντέχετε τον τόσο ρομαντισμό, δεν πειράζει. Απολαύστε το σαν φιλμ και μόνο.
ΥΓ: Η ταινία είναι γνωστή και με τον τίτλο "Stairway to Heaven" (ναι, ακριβώς όπως το πασίγνωστο τραγούδι των Led Zeppelin).