"FRENZY": ΕΝΑΣ "ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ" ΧΙΤΣΚΟΚ

Το "Frenzy" (Φρενίτις) του 1972 υπήρξε η προτελευταία ταινία του μεγάλου Alfred Hitchcock (1899-1980). Και νομίζω ότι σόκαρε αρκετά στην εποχή της. Βλέπετε, είναι η πρώτη φορά που ο κομψός μάστορας του σασπένς δείχνει ωμά φόνους (μετά βιασμού μάλιστα) και γυμνό! Θα μιλήσουμε όμως αργότερα γι' αυτά.

Ένας κατά συρροήν δολοφόνος σκορπίζει τον τρόμο στο Λονδίνο. Αφού βιάσει τα θύματά του (γυναίκες πάντοτε), τα στραγγαλίζει με τη γραβάτα του. Ένας βίαιος, σχεδόν αλκοολικός πρώην αξιωματικός θα κατηγορηθεί άδικα σαν ως ο καταζητούμενος δολοφόνος. Θα καταφέρει να αποδείξει την αθωότητά του; Τα λέω όλα αυτά διότι ο θεατής, λιγότερο από μισάωρο μετά την έναρξη του φιλμ, γνωρίζει ποιος είναι ο αληθινός δολοφόνος, άρα και το ότι ο βασικός ήρωας είναι αθώος. Το ενδιαφέρον στρέφεται στο τι θα γίνει μετά. 

Αυτή τη φορά ο Χίτσκοκ κάνει μια ωμή και "άσχημη" ταινία. Οι ηθοποιοί δεν είναι ωραίοι, η ατμόσφαιρα είναι μουντή και καταθλιπτική, το Λονδίνο φαίνεται άσχημο (πολλές σκηνές είναι γυρισμένες στην πολυσύχναστη και πνιγηρή φρουταγορά), τα εσωτερικά των σπιτιών μπανάλ... Και επί πλέον κάποιοι από τους φόνους (και τα νεκρά θύματα στη συνέχεια) δείχνονται με μια ωμότητα που δεν μας έχει συνηθίσει ο μετρ. Άλλωστε είναι δύσκολο ο θεατής να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες. Ο βασικός ήρωας, ο αθώος που κατηγορείται άδικα, είναι αντιπαθής: Μοναχικός, έντονα οξύθυμος, βίαιος, πότης, φέρεται βάρβαρα στην πρώην γυναίκα του και μοιάζει να κατρακυλά βαθύτερα κάθε μέρα. Καμιά σχέση με παλιούς κομψούς Κάρι Γκραντ, Τζίμι Στιούαρτ κλπ. Έτσι, συνολικά, έχουμε να κάνουμε με μια "αντιπαθή" θα τη χαρακτήριζα, ταινία. Εξάλλου πρόκειται για φιλμ που μιλά καθαρά για σεξουαλική διαστροφή (που καταλήγει σε φόνο). Ο δολοφόνος φαίνεται να φτάνει σε οργασμό όταν στραγγαλίζει...

Από την άλλη όμως ο Χίτσκοκ αυτή τη φορά υπερβαίνει εαυτόν σε κατάμαυρο χιούμορ. Η σκηνή στο φορτηγό, με το σακί με τις πατάτες, είναι η πιο χαρακτηριστική (και ανατριχιαστική ταυτόχρονα). Αλλά υπάρχουν και πλήθος άλλες. Γενικά το μαύρο χιούμορ είναι πανταχού παρόν. Αλλά και το σκέτο χιούμορ, δίχως "μαύρο". Θυμηθείτε τον ταλαίπωρο επιθεωρητή και το τι τραβά από τη μαγειρική της γυναίκας του (εδώ γίνεται μια αστεία αντιστροφή: Ο βέρος βρετανός - μη ξεχνάτε ότι η βρετανική κουζίνα φημίζεται ως μία από τις χειρότερες του πλανήτη - κυριολεκτικά υποφέρει από τη γκουρμέ γαλλική μαγειρική της συζύγου του). Και βέβαια υπάρχουν και οι σκηνοθετικές εμπνεύσεις, όπως ο φόνος που γίνεται εκτός κάδρου, ενώ δείχνονται απλώς οι περαστικοί στο δρόμο και η αδιαφορία τους για όσα συμβαίνουν έναν μόλις όροφο πιο πάνω.

Γενικά πρόκειται για ένα μάλλον φιλμικό αξιοπερίεργο στην καριέρα του Χίτσκοκ. Αντιπαθητικό σε πρώτη θέαση, με κάποιες κρυμμένες όμως εκπλήξεις. Σίγουρα ξένισε στην εποχή του.