"FLAWLESS": ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ, ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο βρετανός Mike Radford, αν και όχι ιδιάιτερα παραγωγικός, έχει γυρίσει αρκετά καλές ταινίες. Το 2007 κάνει το "Flawless", με τον εξαιρετικό Μάικλ Κέιν και τη Ντέμι Μουρ, μια ταινία που στο επίκεντρό της βρίσκεται μια ληστεία διαμαντιών, ωστόσο επιφυλάσσει κάποιες ανατροπές όσον αφορά τον σκοπό της ληστείας.
Στο Λονδίνο του 1960 ένα υψηλό στέλεχος της μεγαλύτερης εταιρίας διαμαντιών, από τις ελάχιστες γυναίκες που κατέχουν τέτοια θέση την εποχή αυτή, άψογη και ατσαλάκωτη, εργατική, αυστηρή, αλλά και μοναχική, πείθεται από ένα ηλικιωμένο καθαριστή του τεράστιου κτιρίου της εταιρίας να βοηθήσει σε μια παράτολμη ληστεία - τι άλλο;- διαμαντιών, όταν ο τελευταίος της αποδεικνύει ότι μεθοδεύεται η απόλυσή της. Τα αποτελέσματα της κομπίνας όμως θα είναι πολύ διαφορετικά απ' αυτά που περίμενε η ίδια και από αυτά που είχαν συμφωνηθεί.
Η ταινία διαθέτει απόλυτα πειστική (και μουντή) ατμόσφαιρα Λονδίνου του '60 και ξετυλίγει αργά την ιστορία και την πλεκτάνη της. Δεν υπάρχουν καταιγιστικές σκηνές δράσης (αν περιμένατε κάτι τέτοιο), ούτε σούπερ κόλπα με τύπους που κρέμονται ανάποδα και περνάνε ως αιλουροειδή ανάμεσα σε λέιζερ. Το χτίσιμο της ατμόσφαιρας, η ανάπτυξη των χαρακτήρων και η σταδιακή αποκάλυψη κρυμένων μυστικών είναι τα κύρια μελήματά της. Γι' αυτό και μου άρεσε περισσότερο από τις ταινίες δράσης που κατακλύζουν τις οθόνες και τις ξεχνάς μόλις βγείς από την αίθουσα. Άλλωστε ο Radford είναι μάλλον πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης (θυμηθείτε και το δικό του "1984"). Αυτό φαίνεται από την πρώτη κιόλας σκηνή, ωστόσο το φιλμ σταδιακά αποκτά περισσότερη πολιτική χροιά. Στο στόχαστρο βρίσκεται, εκτός από την Εταιρία Διαμαντιών, που βασίζει τα αμύθητα πλούτη της στον ιδρώτα και το αίμα χιλιάδων τριτοκοσμικών, εξαθλιωμένων εργατών, και οι απάνθρωπες γιγάντιες ασφαλιστικές εταιρίες, που θα κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν - ή έστω για να πληρώσουν όσο το δυνατόν λιγότερα. Οπότε ο ενδικαπιταλιστικός αλληλοσπαραγμός προς το τέλος, προσωπικά μου φάνηκε απολαυστικός. Άλλωστε και το τέλος είναι πολιτικό.
Δίχως να είναι κανένα αριστούργημα, η μάλλον χαμηλότονη αυτή ταινία μπορώ να πω ότι με κέρδισε. Ή τουλάχιστον την είδα με αρκετό ενδιαφέρον.