"ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ" ΣΕ ΒΑΘΕΙΑ ΚΡΙΣΗ

Ε, λοιπόν, τελικά ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι σχετικά καλός σκηνοθέτης (και σεναριογράφος και πρωταγωνιστής). Η ταινία του "Ένας Άλλος Κόσμος" του 2015 το αποδεικνυει. Όχι, δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα, ούτε όμως είναι για πέταμα (κάθε άλλο) και, οπωσδήποτε, στέκει σε υψηλότερο επίπεδο από τις κακές συνήθως εμπορικές ελληνικές παραγωγές (κωμωδίες και ριμέικ παλιότερων κωμωδιών).
Η σπονδυλωτή αυτή ταινία καταπιάνεται με τρεις διαφορετικές ερωτικές ιστορίες ανάμεσα σε ανθρώπους τριών διαφορετικών γενιών, το κοινό σημείο των οποίων είναι ότι οι τρεις έλληνες ερωτεύονται ξένους: Μια 20άχρονη φοιτήτρια έναν σύριο πρόσφυγα, ένας ουσιαστικά χωρισμένος 40άρης μια γιάπισα σουηδέζα που έρχεται στην Ελλάδα για να "ξεκαθαρίσει" την επιχείρηση στην οποία δουλεύει και μια 60άρα συνηθισμένη νοικοκυρά, παγιδευμένη σε έναν τελματωμένο γάμο, έναν γερμανό μάλλον διανοούμενο που ζει στην Αθήνα. Στο τέλος οι ιστορίες θα δέσουν με απροσδόκητο τρόπο. Το φόντο, αμείλικτο, και των τριών ιστοριών, είναι η βαθειά ελληνική κρίση, οικονομική άλλα και ηθική, η κατάρρευση της ζωής όπως την ξέραμε. Φασιστικές και ρατσιστικές συμμορίες που χτυπούν αλύπητα ξένους, κλείσιμο μικρών επιχειρήσεων, στυγνές απολύσεις από μεγάλες επιχειρήσεις, ανέχεια, συνθέτουν ένα καθόλου ευχάριστο background.
Να λοιπόν που ο Παπακαλιάτης γίνεται (και) πολιτικός και εμπνέεται άμεσα από τα σύγχρονα δυσβάστακτα προβλήματα και υιοθετεί μια σαφώς αντιρατσιστική θέση σε όλα τα επίπεδα. Πάνω απ' όλα βέβαια υπάρχει ο έρωτας, και μάλιστα ο "αταίριαστος" έρωτας, ο έρωτας με ξένους, ένα κόκκινο πανί για πολλούς μισσαλόδοξους σήμερα.. Προς τιμήν του κάποιες ιστορίες έχουν αίσιο τέλος και κάποιες όχι. Η κοινωνική ματιά πάντως υπάρχει πάντα. Για όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι ο δημιουργός τολμά. Όλα βέβαια βασίζονται σε μια τερατώδη σύμπτωση (δεν μπορώ να σας αποκαλύψω ποια), αλλά αυτή είναι τόσο εξώφθαλμη, ώστε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι χρησιμοποιείται συνειδητά. Ο σκηνοθέτης δεν νοιάζεται γι΄αυτή, τη "μεταχειρίζεται" συμβολικά και ενδιαφέρεται περισσότερο για όσα έχει να πει.
Κατά τα άλλα το φιλμ είναι "λουστραρισμέο" όσον αφορά τις εικόνες, που συχνά γίνονται καρτποσταλικές (η Πλάκα είναι πανταχού παρούσα), οι σινεφίλ αναφορές δεν λείπουν (η "Μετρόπολις" που προβάλλεται σε θερινό σινεμά και παραλληλίζεται με την παρούσα κατάσταση κλπ.), οι ερμηνείες είναι καλές... Ναι, εμπορικό σινεμά, αλλά ευπρόσωπο και συμπαθητικό. Μακάρι να ήταν έτσι οι σύγχρονες εμπορικές ελληνικές ταινίες.