ΑΓΟΥΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΦΡΕΣΚΑΔΑ ΣΤΟ "ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ"

Είχαμε γνωρίσει την Alante Kavaite το 2006 με το "Ecoute le temps", μια σχετικά ενδιαφέρουσα ταινία φανταστικού. Το 2015 (μόλις) κάνει τη δεύτερη ταινία της, "Το Καλοκαίρι του Έρωτά μου" (Sangailes vasara o πρωτότυπος λιθουανικός τίτλος, καθώς πρόκειται κυρίως για παραγωγή της χώρας αυτής - και είναι γυρισμένο εκεί).
Η 17χρονη, όμορφη Sangaile κάνει διακοπές με τους εύπορους γονείς της στο καλοκαιρινό τους σπίτι στην επαρχία. Η κοπέλα γοητεύεται από τα αεροπλάνα και παρακολουθεί με πάθος επιδείξεις με αεροπορικά "ακροβατικά" που γίνονται εκεί. Κατά τη διάρκειά τους θα γνωρίσει μια ντόπια συνομίληκή της, με την οποία θα δεθεί με στενή φιλία. Σύντομα η σχέση τους θα γίνει ερωτική. Μέσα απ' αυτή - και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού εκείνου - η ηρωίδα θα εξομολογηθεί τα μυστικά της, θα ξεπεράσει φόβους και δισταγμούς, θα πραγματώσει τη βαθύτερη επιθυμία της και, τελικά, θα ενηλικιωθεί. Το επόμενο καλοκαίρι στο ίδιο μέρος θα είναι μια εντελώς διαφορετική εποχή για εκείνη.
Η ταινία βασίζεται στην άγουρη και συχνά αμήχανη λεσβιακή σχέση των δύο κοριτσιών, δίχως να παραλείπει ωστόσο να καταγράψει τα προβλήματα του τέλους της εφηβείας (επαναστατικότητα, μελαγχολία, σύγκρουση με τους γονείς και το κοινωνικό περιβάλλον κλπ.) Παρά τις δραματικές στιγμές, αντιμετωπίζεται σχετικά ανάλαφρα και αρκετά αισιόδοξα. Η "απαγορευμένη" σχέση δεν είναι φορτισμένη με αδιέξοδα, άγρια και αυτοκαταστροφικά πάθη ή/και κοινωνικά πογκρόμ, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Ρέει μάλλον φυσικά και χαλαρά. Αυτό όμως που είναι το κύριο προσόν της ταινίας κατά τη γνώμη μου είναι η έξυπνη σκηνοθεσία, η φρεσκάδα (και η ανεμελιά θα έλεγα) της αντιμετώπισης ενός συνήθως ταμπού θέματος και η πολύ όμορφη, "κρυστάλλινη" φωτογραφία της. Γι' αυτό κέρδισε και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Sundance.
Το βρήκα συμπαθητικό και γλυκό, όχι όμως και κάτι συγκλονιστικό. Αποτελεί πάντως ενδιαφέρον δείγμα γραφής από μια παντελώς άγνωστη για μένα κινηματογραφία, αυτή της Λιθουανίας.