"THE BEDFORD INCIDENT" ΚΑΙ Η ΨΥΧΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Η δεκαετία του 60, εκτός από επαναστατική, υπήρξε μια περίοδος που σημαδεύτηκε από τον Ψυχρό Πόλεμο και τον φόβο ενός 3ου παγκόσμιου πολέμου ή ενός, κατά λάθος έστω, πυρηνικού ολοκαυτώματος. Αρκετές ταινίες, όλες ζοφερές με τον τρόπο τους, κατέγραψαν τον παγκόσμιο αυτόν φόβο. Εκτός από γνωστά φιλμ, όπως ας πούμε το "On the Beach" ή το "SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα", που αντιμετωπίζει το θέμα σατιρικά, υπάρχουν και περισσότερο άγνωστα "διαμάντια". Ένα απ' αυτά, για μένα τουλάχιστον, είναι το "The Bedford Incident" του 1965, πρώτη σκηνοθετική δουλειά (από τις 5 όλες κι όλες) του James B. Harris.
Ένα αμερικάνικο πολεμικό πλοίο περιπολεί κάπου βόρεια, κοντά στη Γροιλανδία, όταν εντοπίζει ένα σοβιετικό υποβρύχιο να "παρανομεί", μπαίνοντας σε απαγορευμένα νερά. Το πλοίο διοικείται από έναν φανατικό, "στρατόκαυλο", άτεγκτο και τυπολάτρη πλοίαρχο, που έχει επιβάλλει σιδηρά πειθαρχία στο πλήρωμά του. Ταιριαστά λοιπόν με τον χαρακτήρα του, αποφασίζει να κυνηγήσει το υποβρύχιο και να "ξεμπροστιάσει" την παρανομία του πάσει θυσία και δίχως να διστάζει μπροστά σε τίποτα. Το διαρκές αυτό παιχνίδι με τη φωτιά όμως - εν μέσω πολικών παγόβουνων - σύντομα θα κλιμακωθεί με επικίνδυνες για όλους παρενέργειες...
Εξαιρετικά δομημένο το φιλμ, ξεκινά κάπως χαλαρά και, όσο προχωρά, γίνεται όλο και πιο αγχωτικό, με κάθετα αυξανόμενο σασπένς, μέχρι την τελική συγκλονιστική κλιμάκωση, ενώ η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του πλοίου επιτείνει τη δύναμή του. Το βάρος πέφτει σχεδόν ολόκληρο στους ώμους του θαυμάσιου Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ σε έναν από τους καλύτερους ρόλους του, αυτόν βεβαίως του σχεδόν παρανοϊκού καπετάνιου, ενώ δίπλα του στέκει ο Σίντεϊ Πουατιέ, του οποίου το χρώμα δεν αποτελεί καθόλου θέμα της ταινίας (δεν γίνεται καν η παραμικρή νύξη).
Βλέποντα πολιτικά το φιλμ, θα διαπιστώσετε ότι ο "κακός" είναι σαφώς ο αμερικάνος και όχι οι σοβιετικοί (οι οποίοι βέβαια παρανόμησαν, αλλά μπροστά σε όσα ακολουθούν αυτό αποτελεί πραγματικά "πταίσμα"). Μη  σας εκπλήσει αυτό, μια που πρόκειται για χολιγουντιανή ταινία. Στην περίοδο αυτή το ίδιο μοτίβο είχε επαναληφτεί σε αρκετά φιλμ (θυμηθείτε και πάλι την χιουμοριστική αντιμετώπισή του στο "SOS Πεντάγωνο..."). Πέραν αυτής της ιδιομορφίας όμως, και φυσικά της απροκάλυπτης καταγγελίας του φανατισμού, της τυφλής αφοσίωσης στο γράμμα του νόμου, της σχεδόν φασιστικής τελικά στρατιωτικής συμπεριφοράς και των πρακτικών του στρατού εν γένει, σας καλώ να το δείτε σαν υπόδειγμα φιλμ με κάθετα αυξανόμενο σασπένς, με ανατριχιαστικό τέλος και, βέβαια, εξαιρετικές ηθοποιίες.