ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ "ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ"

Αποτελεί ένα είδος χιούμορ το ότι γράφω αμέσως μετά το "Solaris" για ένα αμερικάνικο b-movie επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 50, αλλά ο "Απαγορευμένος Πλανήτης" του 1956, που γυρίστηκε από τον Fred Wilcox (1907-1964) και είναι ένα  από τα γνωστότερα φιλμ του είδους, παραδόξως έχει παρόμοιο θέμα με την κλασική ταινία του Ταρκόφσκι. Και εκεί σταματά κάθε (άλλη) ομοιότητα.
Μια αποστολή από τη γη ταξιδεύει σε έναν μακρινό πλανήτη για να ανακαλύψει τι απέγινε μια προηγούμενη αποστολή που, πριν πολλά χρονια, είχε φτάσει εκεί. Στον πλανήτη θα βρουν τον μοναδικό επιζώντα Δρ. Μόρμπιους και την κόρη του, οι οποίοι όμως από την πρώτη στιγμή φαίνεται ότι διαθέτουν μια απίστευτη για τους γήινους τεχνολογία (που κορυφή της αποτελεί σε ένα σούπερ - ρομπότ) και μοιάζουν να ζουν σε έναν παράδεισο. Σιγά - σιγά όμως η ειδυλλιακή εικόνα θα αρχίσει να παρουσιάζει ρωγμές...
Για να είμαστε ακριβείς η ταινία δεν είναι και τόσο b-movie. Διαθέτει μάλλον εντυπωσιακά εξωγήινα περιβάλλοντα και γενικά η εικόνα της, πλημμυρισμένη στα - ίσως και λίγο κιτς - χρώματα, είναι αρκετά προσεγμένη. Υπάρχει και η πρωτοποριακή ηλεκτρονική μουσική (ίσως λίγο ενοχλητική σήμερα), οπότε μπορούμε να μιλάμε για κάτι περισσότερο από απλό b-movie. Επίσης δεν έχει καμία σχέση θεματικά με το κλασικο κρυπτο-ψυχροπολεμικό κλίμα που επικρατούσε στα φιλμ του είδους των 50ς. Ωστόσο υπάρχει όλη η (συσσωρευμένη) αφέλεια της εποχής, σε βαθμό που σε κάποια σημεία προκαλεί γέλιο, οι κακές ηθοποιίες (κυρίως από την κόρη), οι αστείοι έρωτες και άλλα σχετικά που μπορούν άνετα να τη χαρακτηρίσουν συνολικά ως ξεπερασμένη.
Αυτό που εντυπωσιάζει όμως και της δίνει τον τίτλο ενός κλασικού στο είδος του φιλμ είναι το πρωτότυπο σενάριο και η δυνατή, ασυνήθιστη για τα τότε δεδομένα, αποκάλυψη του τέλους. Πρόκειται για μια από τις πρώτες φορές που θίγεται το θέμα του σκοτεινού ασυνείδητου και των επιπτώσεών του στον άνθρωπο, του "βάρβαρου" που κρύβουμε μέσα μας και της επιβίωσης του πρωτογονου ενστίκτου, όσο κι αν έχει προχωρήσει ο πολιτισμός. Αυτά τα στοιχεία είναι που κάνουν την ταινία - παρά την αφέλειά της - σημαντική. Όσο για την αφέλεια που δύο φορές ήδη ανέφερα, μπορεί να αποτελέσει και πηγή απόλαυσης για τον υποψιασμένο σινεφίλ, που εκ των προτέρων γνωρίζει το γενικό κλίμα του είδους της εποχής εκείνης. Ίσως μάλιστα και να αποτελεί τελικά μέρος της γοητείας της. Ναι, θα χαμογελάσετε αρκετές φορές, αλλά, παρ' όλα αυτά, σας την προτείνω.
ΥΓ: Και θα δείτε και έναν νεαρό Λέσλι Νίλσεν σε πρωταγωνιστικό, καθόλου κωμικό ρόλο. Εκτός αν σας προκαλέσει αβίαστο γέλιο το ότι ερμηνεύει έναν σούπερ - γόη...