ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ "ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ"

Στην Παταγονία του 1960 ένας γερμανός γιατρός που ζει εκεί συναντά τυχαία μια αργεντινή οικογένεια με δύο παιδιά. Η 12χρονη κόρη έχει πρόβλημα στην ανάπτυξή της, με αποτέλεσμα να δείχνει μικρότερη απ' όσο είναι. Ο γιατρός αποφασίζει να εφαρμόσει μια δικής του επινόησης θεραπεία για την ανάπτυξη της μικρής, με τη συγκατάθεση της μητέρας, δίχως όμως να το γνωρίζει ο πατέρας. Από την αρχή σχεδόν του φιλμ καταλαβαίνουμε ότι ο γιατρός δεν είναι άλλος από τον φυγόδικο διαβόητο και εφιαλτικό Μένγκελε, τον αδίστακτο γιατρό των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, που ζει κρυφά στην Αργεντινή.
Όλα αυτά συμβαίνουν στη ταινία της αργεντινής Lucia Puenzo "Ο Γερμανός Γιατρός" (Wakolda) του 2013.  Η ιστορία είναι ειδωμένη μέσα από τα μάτια του 12χρονου κοριτσιού, το οποίο βεβαίως, μέσα στην άγνοιά του, δεν έχει κανένα λόγο να μη συμπαθεί τον ευγενή κύριο που προσπαθεί να τη βοηθήσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το φιλμ επικεντρώνεται στο να μας δείξει "το ανθρώπινο πρόσωπο" ενός καθάρματος. Αντίθετα, ο αδίστακτος και εμμονικός - στα όρια της παράνοιας - χαρακτήρας του σκιαγραφείται σιγά - σιγά με πετυχημένο τρόπο. Η Puenzo επιλέγει έναν χαμηλότονο τρόπο αφήγησης, μας δίνει ανάγλυφα την ψυχολογία των ηρώων και, συγχρόνως, χρησιμοποιεί διάφορους συμβολισμούς για να δώσει μια παράδοξη και ενίοτε εφιαλτική νότα στην ταινία της (ο απειλητικός καιρός, τα αχανή, μοναχικά τοπία της Παταγονίας, οι κούκλες που κατασκευάζει ο πατέρας και γοητεύουν τον Μένγκελε, ο οποίος, μέσα από έναν πολύ ταιριαστό παραλληλισμό, θέλει να τις κάνει ομοιόμορφες κλπ.). Σημειωτέον ότι, καθόλου τυχαία, Wakolda (ο πρωτότυπος τίτλος του φιλμ) είναι το όνομα μιας αγαπημένης κούκλας της μικρής.
Βρήκα την ταινία αξιόλογη και γοητευτική. Καταφέρνει, νομίζω, να δημιουργεί μια υποβόσκουσα απειλητική ατμόσφαιρα και ένα υπόγειο σασπένς, ενώ - όντας χαμηλότονη, όπως προείπαμε - ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλιστικο και το παράδοξο. Ναι, το κακό διαθέτει τη σκοτεινή γοητεία του... Ταυτόχρονα σκιαγραφεί μια εποχή και μια αληθινή ιστορική στιγμή, τότε που η Λατινική Αμερική είχε γίνει καταφύγιο ναζιστών εγκληματιών, των οποίων η επιροή εκεί, όπως ξεκάθαρα δείχνεται, δεν υπήρξε καθόλου αμελητέα. Σκέπτομαι μερικές φορές ότι η "μαγιά" αυτή ίσως και να έχει σχέση με το ότι στην ήπειρο αυτή ευδοκίμησαν για κάμποσες μεταπολεμικές δεκαετίες μερικές από τις στυγνότερες και αιματηρότερες δικτατορίες που γνώρισε ο 20ός αιώνας...
Προς το τέλος βέβαια το φιλμ μετατρέπεται σε ένα είδος περιπέτειας, με το σασπένς και το timing να παίζουν τον κύριο λόγο. Αυτό όμως διαρκεί λίγο και δεν νομίζω ότι διαταράσσει την όλη υποβλητική του ατμόσφαιρα.