"TWO WAY STRETCH" Ή ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΡΝΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ;

Κατά τη δεκαετία του 50 η Βρετανία ανέπτυξε το δικό της στιλ κωμωδίας με επίκεντρο τα περίφημα Ealing Studios, χρησιμοποιώντας μια ομάδα σκηνοθετών, σεναριογράφων και ηθοποιών (ανάμεσα στους τελευταίους και οι Άλεκ Γκίνες και Πίτερ Σέλερς). Μια από τις τελευταίες επιτυχημένες ταινίες της περιόδου αυτής υπήρξε το "Two Way Stretch" του Robert Day, που γυρίστηκε το 1960. Ο τελευταίος υπήρξε κυρίως τηλεοπτικός σκηνοθέτης, γύρισε όμως και μερικές ταινίες μεταξύ 1957 και 1967.
Ο Πίτερ Σέλερς είναι φυλακισμένος για απάτες και ληστείες. Ενώ θέλει λίγες μόνο μέρες για να αποφυλακιστεί, βάζει σε λειτουργία ένα τέλειο σχέδιο: Με μια ομάδα συγκρατουμένων του θα αποδράσουν από τη φυλακή, θα πραγματοποιήσουν μια μεγάλη ληστεία διαμαντιών και θα... επιστρέψουν σ΄αυτή δίχως κανείς να αντιληφτεί ότι έλειπαν για λίγες ώρες. Ποιο μπορεί να είναι τελειότερο άλοθι, αφού υποτίθεται ότι βρίσκονται διαρκώς στη φυλακή; Κι ομως, πάντοτε υπάρχουν κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες...
Η κωμωδία στην ταινία λειτουργεί σε διάφορα επίπεδα. Κατ' αρχήν εξαιρετικά αστείες είναι οι συνθήκες στις φυλακές, που τις βλέπουμε πριν το σχέδιο τεθεί σε εφαρμογή. Ο "εγκέφαλος" Πίτερ Σέλερς και η ομάδα γύρω του είναι αυτοί που ουσιαστικά διοικούν τη φυλακή, αφού οι σχέσεις κρατούμενων - δεσμοφυλάκων έχουν ανατραπεί πλήρως. Από την άλλη οι αστείες καταστάσεις με τον μοναδικό αυστηρό, σαδιστή σχεδόν, δεσμοφύλακα επαναλαμβάνονται σε όλη τη διάρκεια του φιλμ και αποτελούν πηγή διαρκούς γέλιου. Ταυτόχρονα το σασπένς λειτουργεί άψογα, καθώς οι κάθε λογής απρόοπτες καταστάσεις κρατούν τον θεατή. Τέλος η ηθογραφική διάσταση των σχέσεων των κρατουμένων με τις οικογένειές τους είναι επίσης απολαυστική. 
Γενικά πιστεύω ότι η κωμωδία αυτή (όπως και πολλές άλλες της βρετανικής σχολής των
Ealing Studios) διατηρούν αμείωτη τη φρεσκάδα τους παρά την πάροδο τόσων δεκαετιών. Το συχνά μαύρο χιούμορ τους, η ανατρεπτική διάθεση και τα πανέξυπνα σενάρια και διάλογοι εγγυώνται γι' αυτό. Αν αγνοείτε αυτή την περίοδο και την σχετικά ξεχασμένη αυτή πτυχή του παγκοσμιου κινηματογράφου, συνιστώ ολόψυχα να την ψάξετε. Νομίζω ότι η διασκέδαση που κρύβεται στις ασπρόμαυρες εικόνες της είναι εγγυημένη. Και μάλιστα πολύ πιο εκλεπτυσμένη και ευφυής από μεγάλο μέρος των σύγχρονων κωμωδιών.