"ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΜΑΡΤΙΑΣ" Ή Η ΚΙΝΑ ΤΗΣ (ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ) ΗΘΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Ο Zhangke Jia είναι ένας γνωστός κινέζος σκηνοθέτης, που αρέσκεται να αποτυπώνει στην οθόνη το τραχύ και καθόλου κολακευτικό πρόσωπο της σύγχρονης Κίνας. Οι ταινίες του είναι ρεαλιστικές και απεικονίζουν μια απόλυτα πιστευτή πραγματικότητα.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί και στην "Αίσθηση Αμαρτίας" (Tian zhu ding για να ξεσκονίσετε τα κινέζικά σας) του 2013. Αυτή τη φορά επιλέγει την δομή της σπονδυλωτής ταινίας. Το φιλμ αποτελείται από 4 ανεξάρτητες μεταξύ τους ιστορίες, που αποτυπώνουν μια δύσκολη καθημερινότητα, έχουν ωστόσο έναν κοινό παρονομαστή: Ένα αναπόφευκτο (;) ξέσπασμα βίας στο τέλος της κάθε μιας. Έτσι οι ιστορίες αυτές παύουν να είναι κοινές και καθημερινές και παρά την απόλυτα ρεαλιστική και συνηθισμένη απεικόνισή τους, σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ιστορίες που γίνονται ειδήσεις στα μέσα επικοινωνίας. Παρακολουθούμε λοιπόν την ιστορία ενός παθιασμένου με τη δικαιοσύνη κάτοικου ενός διεφθαρμένου χωριού, αυτή ενός δολοφόνου με παντελή έλλειψη οποιασδήποτε ηθικής, αυτή μιας γυναίκας που νοιώθει προδομένη στη σχέση της με ένα παντρεμένο και δέχεται τη σεξουαλική επίθεση ενός άθλιου πλούσιου και, τέλος, την ιστορία ενός νεαρού που αλλάζει δουλειές και τελικά καταλήγει σερβιτόρος σε έναν πολυτελέστατο οίκο ανοχής.
Πώς; Η (πρώην) κομουνιστική Κίνα διαθέτει βαθιά διεφθαρμένες κοινότητες, οίκους ανοχής, διεστραμένους πλούσιους και δολοφόνους για το κέρδος; Κι όμως: Το άγριο, ανελέητο πέρασμα από την πιο απόλυτη (υποτίθεται) μορφή σοσιαλισμού σε έναν κυριολεκτικά ανεξέλεγκτο, στυγνό καπιταλισμό δημιουργεί τερατώδεις καταστάσεις, οι οποίες μάλιστα είναι βιαιότερες και πιο ανεξέλεγκτες από αυτές της (συνηθισμένης στον καπιταλισμό) Δύσης. Τα πάντα μοιάζουν να έχουν ξεπουληθεί μπροστά στον πόθο του κέρδους. Το παρανοϊκό στην περίπτωση της Κίνας είναι ότι όλα αυτά συντελούνται ακόμα κάτω από μια σοσιαλιστική φρασεολογία. Βλέπετε, εκεί οι κυβερνήσεις δεν έχουν επίσημα αποποιηθεί το (επίσης στυγνό) κομουνιστικό καθεστώς, οπότε η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ερμαφρόδιτη. Όπως ερμαφρόδιτη παραμένει και η συνεχής σύγκρουση παράδοσης και παλιάς νοοτροπίας αφ' ενός και σύγχρονης εποχής από την άλλη, πράγμα που τονίζεται επαρκώς στο φιλμ με διάφορους τρόπους (το παραδοσιακό, λαϊκό θέατρο δρόμου που μαγεύει πλήθος θεατών συνυπάρχει με την σύγχρονη τεχνολογία και τη δίψα του κέρδους).
Με στέρεα αφήγηση, δίχως κάτι exreme από κινηματογραφική άποψη, η ταινία νομίζω ότι αξίζει για την καταγραφή μιας σχιζοφρενούς πραγματικότητς και για την κατάδειξη των τραγικών συνεπειών της βίαιης, ανεξέλεγκτης εισβολής του καπιταλισμού και της απότομης αλλαγής αξιών που αυτή η εισβολή συνεπάγεται.