Ο "ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ" ΚΑΙ Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΜΙΖΕΡΙΑ

Υπάρχει – το έχουμε ξαναπεί – ένας πολύ ιδιαίτερος βρετανικός ρεαλισμός, ένα στιλ που αποτυπώνει ανελέητα στην οθόνη μια πολύ ιδιαίτερη βρετανική μιζέρια. Πρώτοι διδάξαντες και γνωστότεροι εκπρόσωποι οι Ken Loach και Mike Leigh. Σ’ αυτά ακριβώς τα χνάρια κινείται η πρώτη μεγάλου μήκους fiction ταινία της, βρετανής φυσικά, Clio Barnard “Ο Εγωιστής Γίγαντας» του 2013.

Η ταινία παρακολουθεί την ιστορία δύο παιδιών 13 και 15 χρονών σε μια ξεχασμένη, καταθλιπτική επαρχιακή πόλη της Βρετανίας. Ο ένας, ο Άρμπορ,  είναι υπερκινητικός και πάσχει από αδυναμία συγκέντρωσης και έλλειμματική προσοχή. Αποβάλλεται από το σχολείο και πείθει τον (μοναδικό) φίλο του, τον Σουίφτι, να το εγκαταλείψουν και να ασχοληθούν με κάτι πολύ πιο προσοδοφόρο: Την κλοπή καλωδίων για τον χαλκό τους. Αυτά και άλλα μεταλλικά σκουπίδια πουλάνε στον «μεγαλορακοσυλλέκτη» Κίτεν. Αυτός ωστόσο μοιάζει να προτιμά και να εμπιστεύεται περισσότερο τον Σουίφτι. Σύντομα το δράμα θα πυροδοτηθεί.

Εξαιρετικοί χαρακτήρες, πολύ καλές ηθοποιίες, βαθύς κοινωνικός ρεαλισμός και απεικόνιση μιας μίζερης, πνιγηρής καθημερινότητας είναι τα χαρακτηριστικά του φιλμ, που το βρίσκω από τα καλύτερα στο είδος του. Αυτό που πραγματικά σοκάρει πάντως είναι η εικόνα μιας άθλιας σε όλα τα επίπεδα κοινωνίας ενός προηγμένου, υποτίθεται, δυτικού κράτους. Φτώχεια σε βαθμό εξαθλίωσης, παιδική εργασία και εκμετάλλευση, εγκληματικότητα, έλλειψη κάθε ενδιαφέροντος, οράματος ή προοπτικής, συνθέτουν μια ζοφερή πραγματικότητα, δίχως ίχνος ελπίδας για κάποια αλλαγή. Αυτό που τονίζεται είναι το απόλυτο τέλος της όποιας μορφής κοινωνικής κατανόησης, αλληλοβοήθειας, συμπόνιας. Είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε επίπεδο πολιτείας. Η κοινωνία κινείται γύρω από το χρήμα και μόνο και με το όραμα του εύκολου πλουτισμού – και μόνο, επίσης – μεγαλώνουν νέες γενιές. Η χρεοκοπία είναι απόλυτη και σε όλα τα επίπεδα.

Η γενική αυτή εικόνα τονίζεται από το γκρίζο, άσχημο και μελαγχολικό  τοπίο που περιβάλλει τους ήρωες. Ακόμα και τα πράσινα τοπία της υπαίθρου μοιάζουν να γονατίζουν κάτω από τους πελώριους όγκους των φουγάρων του πυρηνικού εργοστασίου της περιοχής, κάτω από τις συντριπτικές σκιές των οποίων θα συντελεστεί το τελικό δράμα.

Αν δεν είστε φίλοι του απόλυτου ρεαλισμού – από τον οποίο όμως δεν λείπει και το τρυφερό και με κατανόηση κοίταγμα των ηρώων – τότε δεν είναι η ταινία σας. Αν όμως σας ενδιαφέρουν όλα αυτά, το ξαναείπα, το θεωρώ από τα καλύτερα δείγματα. Για να είμαι ακριβής το βρίσκω συγκλονιστικό.

ΥΓ: Όπως δείχνει ο τίτλος, το φιλμ είναι ελεύθερα – πολύ ελεύθερα – εμπνευσμένο από το ομώνυμο διήγημα του Όσκαρ Γουάιλντ. Μεταλλαγμένο όμως. Δίχως ελπίδα…