Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥ "MARTY"

Υπάρχουν ταινίες που κερδίζουν τον θεατή όχι με τη δράση, το σασπένς, το θέαμα ή τον φιλοσοφικό στοχασμό τους, αλλά με την καθαρή ευαισθησία τους. Κλασική τέτοια ταινία θεωρώ το "Marty", που γύρισε το 1955 ο Delbert Mann (1920-2007), ένας δημιουργός που έκανε πολλή τηλεόραση, ανάμεσα στο 1955 και το 1968 όμως πρόλαβε να γυρίσει αρκετές ταινίες (και πολύ λίγες μετά), με πρώτη μη τηλεοπτική αυτόν εδώ τον "Μάρτι".
Η ιδιαιτερότητα του φιλμ φαίνεται από την αρχή: Καταπιάνεται όχι με έναν ήρωα (με οποιαδήποτε έννοια της λέξης), αλλά με έναν μεσήλικα, όχι όμορφο, όχι ιδιαίτερα έξυπνο άνθρωπο. Έναν απόλυτα συνηθισμένο τύπο δηλαδή, από τα εκατομύρια τέτοιων που υπάρχουν, χασάπη στο επάγγελμα, που ζει με τη μητέρα του. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι φυσικό να έχει ξεχάσει τον έρωτα και να έχει αφήσει πίσω του κάθε ελπίδα. Ζει μοναχική ζωή και μόνο τα σαββατόβραδα βγαίνει (απρόθυμα μάλλον) με τους φίλους του, που είναι κάπως σαν κι αυτόν. Ώσπου κάποιο βράδι θα συναντήσει μια κοπέλα ακριβώς σαν κι εκείνον: Όχι όμορφη, μόνη, που "την έχουν πάρει τα χρόνια" (σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής τουλάχιστον), δασκάλα στο επάγγελμα. Κι απ' τους δύο κάτι λείπει. Τι λέω; Οι ζωές τους είναι ουσιαστικά άδειες. Είναι φυσικό οι μοίρες τους να ενωθούν.
Ένα από τα ατού της ταινίας είναι ακριβώς η εξαίρετη, πειστική καταγραφή μιας γκρίζας καθημερινότητας, δίχως εξάρσεις και κάθε λογής περιπέτειες. Μα αυτή ακριβώς δεν είναι η ζωή της πλειοψηφίας των κοινών ανθρώπων; Ταυτόχρονα η ταινία είναι μια τρυφερή, γεμάτη συμπάθεια μελέτη των χιλιάδων μοναχικών ανθρώπων. Όσο για τον έρωτα... αυτός μπορεί να έρθει με οποιαδήποτε μορφή, κάθε στιγμή. Δεν μιλάμε για τον παθιασμένο, ρομαντικό έρωτα των μυθιστορημάτων και των γεμάτων υπερβολή ταινιών, αλλά για τον απλό, συνηθισμένο έρωτα, που φέρνει κοντά δύο απλούς, συνηθισμένους, μοναχικούς  ανθρώπους, που σχεδόν έχουν πάρει απόφαση ότι θα περάσουν τη ζωή τους μόνοι. και έχουν ουσιαστικά παραιτηθεί. Φυσικά υπάρχει και η καταγραφή του κοινωνικού περίγυρου: Η περιποιητική, αλλά ουσιαστικά καταπιεστική μητέρα του ήρωα, οι φίλες της και η αδελφή της, οι περί γάμου και "τακτοποίησης" αντιλήψει (που υπάρχουν και σήμερα), ο ομοιόμορφος και δίχως εξάρσεις τρόπος διασκέδασης, οι κούφιες καυχησιές της αντροπαρέας, η επανάληψη, η διαρκής επανάληψη, συνθέτουν το όλο γκρίζο και ρουτινιέρικο περιβάλλον του Μάρτι...
Ατού της ταινίας είναι βέβαια ο εξαιρετικός Έρνεστ Μποργκνάιν, όπως δεν τον έχετε ξαναδεί, που σηκώνει το φιλμ στις πλάτες του. Συνολικά πάντως βρίσκω την ταινία πολύ καλή, από αυτές τις χαμηλότονες, αλλά ιδιαίτερα "αποτελεσματικές" (και, βέβαια, αισιόδοδοξες). Με συγκίνησε, δίχως ούτε στιγμή να γίνεται μελό, δίχως να κουράζει ή να σε κάνει να "κόβεις φλέβες". Ίσα - ίσα που την είδα πολύ ευχάριστα. Αν δεν ψάχνετε αποκλειστικά και μόνο για τη "μεγάλη περιπέτεια" τη συστήνω αναμφισβήτητα.