ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΤΟ AUGUST ΤΗΣ ΟΚΛΑΧΟΜΑ

Τα θεατρικά έργα που περιγράφουν οικογενειακά δεινά είναι πολλά. Μερικά συγκλονιστικά, άλλα λιγότερο ή / και βαρετά. Βλέπετε η οικογένεια, είναι γνωστό αυτό, δεν είναι (πάντοτε τουλάχιστον) γεμάτη θαλπωρή και αγάπη, αλλά μπορεί να κρύβει μια αληθινή κόλαση. Η οικογένεια στον "Αύγουστο" (August: Osage County ο πλήρης τίτλος, καθώς το August αναφέρεται σε μια ξεχασμένη αμερικάνικη πόλη κάπου στην Οκλαχόμα και όχι στον μήνα) ανήκει σαφώς σ' αυτή την κατηγορία. Φυσικά πρόκειται για θεατρικό έργο του Τρέισι Λετς που μεταφέρθηκε το 2013 στην οθόνη από τον τηλεοπτικό κυρίως John Wells.
Όταν ο "πάτερ φαμίλιας", ένας αλκοολικός ποιητής αποτραβηγμένος στον εαυτό του, εξαφανίζεται, η μανιοκαταθλιπτική και καρκινοπαθής σύζυγός του καλεί στο σπίτι ολόκληρη την οικογένεια, που είναι διασκορπισμένη σ' όλη την Αμερική. Τουτέστιν τρεις κόρες με συζύγους ή "γκόμενους", αλλά και την αδελφή της με τη δική της οικογένεια. Κοινώς χαμός. Καθώς θαμμένα, παλιά μυστικά και σύγχρονες πληγές αποκαλύπτονται η μία μετά την άλλη, οι καταστάσεις εξωθούνται στα άκρα και η έκρηξη δεν θα αργήσει (όχι, μην πάει το μυαλό σας σε ενδοοικογενειακή σεξουαλική βία που τόσο. είναι της μόδας τελευταία, από τέτοιο δεν έχουμε, όμως και πάλι...)
Η θεατρικότητα του όλου εγχειρήματος είναι ολοφάνερη. Ναι, πρόκειται σαφώς για θέατρο στην οθόνη. Από την άλλη, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιου είδους ταινίες, το καστ είναι εκπληκτικό. Πάρτε ανάσα: Μέριλ Στριπ, Τζούλια Ρόμπερτς, Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, Τζούλιετ Λούις, Σαμ Σέπαρντ, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς... Οπότε οι δυνατές ηθοποιίες είναι εξασφαλισμένες. Το δυνατό δράμα επίσης, όπως και η κλειστοφοβική, ασφυκτική ατμόσφαιρα.Και όλα αυτά συμβαίνουν στο ερημικό αμερικάνικο τοπίο των μεσοδυτικών πολιτειών με τα αχανή λιβάδια.και τον αφόρητο καύσωνα. Οπότε οι προδιαγραφές για μεγάλες συγκίνησεις και ξέχειλα συναισθήματα είναι κάτι παραπάνω από εξασφαλισμένες.
Οι δικές μου αντιρήσεις - εκτός της θεατρικότητας που προαναφέραμε - επικεντρώνονται στο αληθινό overdose δυστυχίας. Απ' όλους αυτούς (12 αν θυμάμαι καλά) δεν υπάρχει ούτε ένας όχι ευτυχισμένος, αλλά έστω σε μια απλώς νορμάλ, έστω βαρετή, καθημερινότητα. Όλοι υποφέρουν, τόσο οι αρνητικοί χαρακτήρες όσο και οι απόλυτα αθώοι (υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά πολύ φοβάμαι ότι η μοίρα που τους επιφυλάσσεται είναι ακόμα χειρότερη). Είναι σαν όλα να λειτουργούν στην εντέλεια ώστε να δυστυχήσουν οι πάντες. Αυτές είναι οι επιπτώσεις στους γύρω ενός προβληματικού αρχικού οικογενειακού πυρήνα, θα μου πείτε. Σύμφωνοι, αλλά η αίσθηση του "too much" δεν με άφησε ποτέ όσο έβλεπα το φιλμ.
Πάντως συνίσταται σε όσους αρέκονται στα δυνατά, ασφυκτικά οικογενειακά δράματα. Σαν τέτοιο ναι, είναι δυνατό.