Ο ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕ

Το "Hemindway and Gellhorn" είναι μια τηλεοπτική ταινία δυόμιση περίπου ωρών που γύρισε το 2012 ο γνωστός (από την "Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι" μεταξύ άλλων) Philip Kaufmanm με βασικούς πρωταγωνιστές τους Κλάιβ Όουεν και Νικόλ Κίντμαν. Όπως λέει και ο τίτλος περιγράφει την ταραγμένη σχέση του Έρνεστ Χέμινγουέι με τη διάσημη δημοσιογράφο Μάρθα Γκέλχορν, η οποία έγινε και γυναίκα του, όχι όμως για πάντα...
Πρόκειται για μια ιστορική ουσιαστικά παραγωγή, καθώς το φόντο στις σχέσεις του ζευγαριού αποτελούν μόνιμα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που καθόρισαν τη εποχή. Πρώτα έχουμε τον ισπανικό εμφύλιο, στον οποίο πολέμησαν εθελοντικά αμφότεροι (και κατά τη διάρκεια του οποίου τα έφτιαξαν, αν και γνωρίζονταν από πριν). Στη συνέχεια μαζί θα ταξιδέψουν στην Κίνα του εμφύλιου, όπου ο συντηρητικός στρατός του Τσανγκ Κάι Σεκ αντιμετωπίζει τον επαναστατικό του Χο Τσι Μινχ. Στο μεταξύ, μόνη της αυτή τη φορά, η Μάρθα θα βρεθεί στην απόβαση στη Νορμανδία, αλλά και σε άλλα πολεμικά μέτωπα, καλύπτοντας με πολύ προσωπικό τρόπο τα συγκλονιστικά γεγονότα από πολλές γωνιές του πλανήτη.
Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο ιστορικό έπος, τη βιογραφία και το ερωτικό φιλμ. Πρόκειται για δύο ανήσυχους, τολμηρούς, "μεγαλύτερους από τη ζωή" χαρακτήρες, των οποίων, όπως είναι φυσικό, η σχέση είναι πραγματικά θυελλώδης. Έχουμε λοιπόν την καταγραφή των δύο αυτών τόσο ξεχωριστών προσωπικοτήτων, που δεν μπορούν να καθήσουν στο σπίτι και να απολαύσουν τον έρωτά τους, αλλά θέλουν να βρίσκονται πάντοτε "εκεί που συμβαίνει", όσο οδυνηρό και επικίνδυνο κι αν είναι αυτό. Και ταυτόχρονα την προσωπογραφία μιας αληθινά χειραφετημένης γυναίκας, που αρνείται οποιαδήποτε υποταγή στον άντρα και διεκδικεί πλήρη ισότητα και ανεξαρτησία, τόσο στον επαγγελματικό τομέα όσο και αλλού. Από την άλλη ο Χέμινγουέι είναι μια μάλλον αρνητική προσωπικότητα, ένας χειμαρρώδης, πληθωρικός και οξύθυμος χαρακήρας, του οποίου ωστόσο όλη η προσπάθεια είναι να αποδείξει ανά πάσα στιγμή πόσο "μάτσο" είναι, με όποιον τρόπο μπορεί (αλκοόλ, γυναίκες, κυνήγι και ψάρεμα, καβγάδες, πυγμαχία κλπ.) Φυσικά, ταυτόχρονα μ' όλα αυτά, είναι και απίστευτα εγωκεντρικός. Δεν νομίζω ότι θα τον έντεχε για πολύ μια γυναίκα με στοιχειώδη αίσθηση ανεξαρτησίας, παρά τον "ζωώδη" μαγνητισμό που εξέπεμπε.
 Όλα αυτά εναλλάσσονται στο φιλμ με επικές σκηνές μαχών, βομβαρδισμών και γενικά ακραίων καταστάσεων, οπότε το (πολεμικό συνήθως) έπος διεκδικεί με ίσους όρους το μερίδιο του. Ο Κάουφμαν χρησιμοποιεί έξυπνα αληθινό υλικό από αυτές τις ταραγμένες εποχές, ενω εναλλάσσει το ασπρόμαυρο με το έγχρωμο φιλμ, ώστε σε κάποιες σκηνές να μην αντιλαμβάνεσαι αρχικά το πέρασμα από το ντοκιμαντέρ στο φιξιόν. Ωστόσο βρίσκω ότι υπάρχει ένα είδος συντηρητισμού στην όλη απόδοση και σκηνοθετική άποψη, σα να μην υπάρχουν κορυφώσεις, να είναι όλο κάπως επίπεδο. Δεν το βρήκα ακριβώς κακό, αλλά μάλλον συμβατικό θα το χαρακτήριζα. Το συνιστώ κυρίως για ιστορικούς λόγους, για όσους δηλαδή ενδιαφέρονται τόσο για τις ζωές των δύο ηρώων όσο και για το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, που δίνεται αρκετά ικανοποιητικά κατά τη γνώμη μου.