ΠΟΙΗΣΗ. ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ "ΑΡΟΥΡΑΙΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ"

"Febre do Rato" είναι μια βραζιλιάνικη έκφραση της αργκό που σημαίνει κάτι σαν "εκτός ελέγχου". Αυτός ακριβώς είναι και ο τίτλος μιας βραζιλιάνικης, ασπρόμαυρης ταινίας του 2011 που γύρισε ο Claudio Assis. Είναι η τρίτη του μεγάλου μήκους και μαθαίνω ότι και οι άλλες είναι ενδιαφέρουσες.
Πρόκειται για μια πέρα για πέρα αναρχική και παραληρηματική ταινία. Τονίζει την απόλυτα μποέμ ζωή και φέρνει στο νου καταστάσεις από τη ζωή των μπίτνικ και το "Στο Δρόμο" του Κέρουακ ή τα χίπικα κοινόβια. Ταυτόχρονα είναι και ένας ύμνος στην παραποτάμια πόλη της Βραζιλίας Ρεσίφι.
Κεντρική φιγούρα είναι ο αναρχικός ποιητής Ζίζο. Ζει απόλυτα "χύμα", κάνει έρωτα όσο μπορεί και προπαγανδίζει τον ελεύθερο έρωτα, γράφει και απαγγέλει διαρκώς ποιήματα, καταναλώνει ποσότητες αλκοόλ και χασίς, κάνει γκράφιτι, εκδίδει μόνος του την εφημεριδούλα - φυλλάδιο "Febre do Rato", μιλά υπέρ της αναρχίας και της απόλυτης ελευθερίας στη ζωή. Κάτι σαν τρελός προφήτης και καλλιτέχνης του δρόμου. Ζει σε ένα είδος κοινόβιου. Υπάρχει μεν σπίτι, αλλά αυτό είναι πάντοτε γεμάτο από κόσμο. Γύρω του μια ομάδα εξ ίσου αλλοπρόσαλλων τύπων. Νέοι και ηλικιωμένοι - ανάμεσα στις οποίες και η μητέρα του ήρωα που μοιάζει να επιδοκιμάζει την όλη αντιμετώπισή του για τη ζωή - πωλητές χασίς και τραβεστί, όλοι ζουν αρμονικά απολαμβάνοντας κάθε στιγμή σ' αυτή την απίθανη αυλή των θαυμάτων. Κάποια στιγμή ο ήρωάς μας θα ερωτευτεί βαθιά μια νεαρή κοπέλα που είναι κι αυτή μέλος της ομάδας, η οποία όμως θα αρνηθεί να κάνει μια κανονική σχέση μαζί του. Η εκτός ελέγχου όμως ζωή συνεχίζεται...
Το περίεργο είναι ότι η απιστευτη αυτή κοινότητα αποτελείται μεν από άτομα λίγο ως πολύ περιθωριακά, ένα είδος ευτυχισμένων λούμπεν, οι οποίοι όμως μοιάζουν να είναι ταυτόχρονα και πολιτικοποιημένοι, αναρχικοί, να αποδέχονται και να υποστηρίζουν με κάθε τρόπο τις ιδέες του ποιητή, να κατεβαίνουν πρόθυμα μαζί του σε διαδηλώσεις και πορείες. Ο συνδυασμός είναι περίεργος, ίσως και αδύνατος, αλλά σίγουρα ενδιαφέρων. Στο μεταξύ - ανάμεσα στις εκδηλώσεις τρελού έρωτα του ποιητή για την κοπέλα - παρακολουθούμε τα μέλη της παράδοξης αυτής κοινότητας να κάνουν όργια, να καπνίζουν ασταμάτητα χασίς, να καταναλώνουν αλκοόλ, να δουλεύουν χαρούμενα και ακούραστα, να ακούν ποίηση, να διαδηλώνουν, να απολαμβάνουν μια κοινόβια, χαώδη ευτυχία. Φυσικά και οι δυνάμεις καταστολής βρίσκονται εκεί γύρω για να επέμβουν όταν κρίνουν ότι το "παρακάνουν"...
Σας είπα ότι πρόκειται για ένα αξιοπερίεργο, παραληρηματικό φιλμ, που καλεί σε μια εκτός ορίων, ξέφρενη ζωή έξω από κάθε "καθώς πρέπει" νόρμα. Δεν ξέρω πόσους μπορεί να συγκινήσει αυτό. Προσωπικά βρήκα το φιλμ πολύ ενδιαφέρον μέσα στο χάος και την αναρχία του. Και, νομίζω επίσης ότι η Βραζιλία είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα χώρα...