Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗ

O Eric Heyden είναι δημιουργός σπέσιαλ εφέ και έχει δουλέψει σε διάφορες υπερπαραγωγές που απαιτούν τέτοια (καθώς και πλήθη τεχνικών). Το 2012 γυρίζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το "Astronaut : The Last Push", με ελάχιστα προφανώς χρήματα. Είναι μια ταινία που - το λέω από την αρχή - μπορεί να κουράσει πάρα πολούς (τους περισσότερους μάλλον), την οποία ωστόσο βρήκα ενδιαφέρουσα.
Δυο αστροναύτες στέλνονται στη μεγαλύτερη αποστολή που ανέλαβε ποτέ άνθρωπος στο διάστημα: Θα φτάσουν και θα μελετήσουν την Ευρώπη, ένα δορυφόρο του Δία, όπου υπάρχουν πιθανότητες ύπαρξης ζωής. Το ταξίδι θα διαρκέσει κάποια χρόνια, μέρος των οποίων οι αστροναύτες θα κοιμούνται. Από ένα τραγικό ατύχημα όμως ο ένας δεν θα ξυπνήσει ποτέ. Ο άλλος, που ξυπνά υποχρεωτικά, θα πρέπει να μείνει τρία ολόκληρα χρόνια ολομόναχος σε ένα μικρό χώρο μέχρι να μπορέσει - ματαιώνοντας την αρχική αποστολή - να επιστρέψει στη γη!
Ίσως καταλάβατε γιατί η ταινία μπορεί να κουράσει: Ολόκληρη σχεδόν είναι γυρισμένη στο μικρό χώρο στον οποίο είναι υποχρεωμένος να μένει ο επιζήσας (η τροφή του είναι εξασφαλισμένη) και ο ίδιος είναι ο μοναδικός ουσιαστικά χαρακτήρας του φιλμ. Μιάμιση ώρα με έναν άνθρωπο μόνο σε ένα μικρό δωμάτιο; Ακριβώς αυτό!
Βρισκόμαστε στην καρδιά αυτού που θα αποκαλούσαμε "ρεαλιστική επιστημονική φαντασία". Οι επιροές από το "Moon", αλλά και από την "Οδύσσεια του Διατήματος", είναι εμφανείς, όχι όμως και ενοχλητικές. Εδώ δεν υπάρχουν εφέ, εξωγήινα πλάσματα, φανταστικά περιβάλλοντα, μάχες με διαστημόπλοια. Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος και ένας θάλαμος διαστημοπλοίου. Αυτό που καταγράφει η ταινία είναι οι αντιδράσεις ενός ανθρώπου σε απόλυτη απομόνωση, ενός ανθρώπου του οποίου η μόνη επαφή με οτιδήποτε άλλο είναι οι συνομιλίες του με τη γη μέσω της οθόνης του υπολογιστή. Και, αφού περάσει διάφορες φάσεις (που θα αγγίξουν, όπως είναι φυσικό, τα όρια της τρέλας), αυτό που θα δειχτεί περίτρανα έιναι η δύναμη και το μεγαλείο του ανθρώπου. Όχι με το χάπι εντ που ίσως υποθέτετε, αλλά με ένα μάλλον απρόβλεπτο φινάλε. Έτσι, παρά την εφιαλτική στην ουσία κατάσταση που περιγράφεται, η ταινία διαθέτει μια απρόσμενη ανθρωπιά και αποτελεί ύμνο στην ανθρώπινη δύναμη (ή μήπως στην ανθρώπινη τρέλα, η οποία όμως είναι η μυστική προϋπόθεση για κάθε μεγάλο ανθρώπινο επίτευγμα);
Προσωπική μου γνώμη είναι ότι το δύσκολο στοίχημα μάλλον πετυχαίνει. Η ταινία, παρά τις κουραστικές στιγμές της και τις αναπόφευκτες επαναλήψεις (επίτηδες, για να δειχτεί πειστικότερα η αβάσταχτη ρουτίνα), κατάφερε να με κρατήσει μέχρι τέλους. Σε κάποια σημεία βέβαια κουράστηκα κι εγώ, αλλά η γενική αίσθηση που μου άφησε ήταν θετική. Αποτελεί επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα "σοβαρής" απόλυτα low budget παραγωγής, που αποδεικνύει ότι τα λεφτά δεν είναι πάντοτε απαραίτητα για να κάνεις σινεμά. Έστω κι αν το σινεμά που αγαπάς είναι αυτό της ΕΦ!
Θα καταλάβω απόλυτα αν κάποιοι θεατές βαρεθούν. Εγώ πάντως μάλλον ανήκω στις εξαιρέσεις...