ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ;

Ο ιταλός Paolo Sorrentino φαίνεται ότι διαθέτει μια έμφυτη σπίθα σουρεαλισμού. Δεν κάνει σουρεαλιστικές ταινίες, ταινίες που βασίζονται στο παράλογο (όπως το "Eraserhead" για παράδειγμα), πλην όμως υπάρχει ένα τέτοιο touch στα φιλμ του. Θυμάστε ίσως στο προηγούμενό του, το "Il Divo", ότι ενώ πήγαινες προετοιμασμένος να δεις ένα "σοβαρό" φιλμ για τον Αντρεότι, βρισκόσουν μπροστά σε μια ταινία όπου ο γνωστός πολιτικός παρουσιαζόταν ως καρικατούρα, με έναν εντελώς φευγάτο τρόπο. Έτσι περίπου συμβαίνει και με το "Εκεί που Χτυπά η Καρδιά μου" (This Must be the Place) του 2011. Όπου ένας για μια ακόμα φορά πολύ καλός Σον Πεν (με αγνώριστη, νωχελική φωνή που θυμίζει κάτι μεταξύ φωνής μαστουρωμένου και gay) ενσαρκώνει έναν ροκ σταρ των 80ς που έχει αποσυρθεί και ζει πλούσια σε έπαυλη στην Ιρλανδία με τη γυναίκα του. Ώσπου μαθαίνει ότι ο πατέρας του, με τον οποίο έχει αποξενωθεί, πεθαίνει στην Αμερική. Όταν φτάνει είναι αργά. Ο μόνιμα μακιγιαρισμένος α λα Ρόμπερτ Σμιθ ήρωάς μας όμως ξεκινά ένα οδοιπορικό στη "βαθιά Αμερική" (βλέπε Κεντρικές Πολιτείες) για να βρει τα ίχνη του γέρου πια ναζί που ήταν ο δεσμοφύλακας του πατέρα του στα στρατόπεδα και στο κυνήγι του οποίου ο πατέρας είχε αφιερώσει τη ζωή του. Έτσι η ταινία σύντομα μετατρέπεται σε ένα παράδοξο οδοιπορικό, με την καρικατουρίστικη φιγούρα του ήρωα, που πάντοτε σέρνει τη βαλίτσα του, να περιπλανιέται σε απίθανα μέρη και να συναντά απίθανους ανθρώπους. Ο χαρακτήρας του μοιάζει να μην έχει ωριμάσει ποτέ, να παραμένει παιδί στα 50 του. Σα να βαριέται τα πάντα, στα όρια ενίοτε της υστερίας, εύθραυστος, έτοιμος να ξεσπάσει και, ταυτόχρονα, καλόκαρδος, κουβαλώντας κάποιο παλιό τραύμα, ο ήρωας θα φτάσει, αποκτώντας για πρώτη φορά κάποιον στόχο, σε ένα είδος καθυστερημένης ενηλικίωσης. Στον κόσμο που ζωγραφίζει ο σκηνοθέτης κυριαρχούν η αποξένωση και η μοναξιά. Ωστόσο η ιστορία ποτίζεται πολύ συχνά με (ευπρόσδεκτο) χιούμορ και σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτό που αποκαλούμε "κοψοφλέβικη". Ίσα ίσα. Συχνά γίνεται κατά τη γνώμη μου απολαυστική. Τουλάχιστον εμένα κατάφερε να με παρασύρει στον παράδοξο κόσμο της. Και, βέβαια, διαποτίζεται από συγκίνηση, τρυφερότητα, ανθρωπιά και συμπάθεια. Ο σχεδον εξωγήινος σε εμφάνιση πρωταγωνιστής γίνεται, νομίζω, συμπαθής παρά την προφανή του παραξενιά - ίσως και ανισορροπία. Το άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο (που ανέφερα και στην αρχή) είναι οι αρκετές πινελιές καθαρού σουρεαλισμού. Εδώ νομίζω ότι το φιλμ έχει κάτι από τον παρανοϊκό κόσμο του Lynch. Η διαφορά είναι ότι ενώ στον τελευταίο ολόκληρη η ιστορία είναι σουρεαλιστική, παράλογη, συχνά δίχως λογικό ειρμό, κάτι σαν κακό τριπ, εδώ έχουμε μια "κανονική" ιστορία, την οποία παρακολουθούμε φυσιολογικά και δίχως προβλήματα κατανόησης, η οποία όμως διαθέτει εντελώς παράλογες, ακόμα και ανεξήγητες σκόρπιες σκηνές ή εικόνες. Τι άλλο να πεις για την πόλη "με το μεγαλύτερο φυστίκι του κόσμου", τον μοναχικό, κοιλαρά, μεσήλικα... σούπερμαν που διασχίζει το δρόμο μέσα στη νύχτα, τον "εφευρέτη της βαλίτσας με ροδάκια" κλπ... Ο Sorrentino ζωγραφίζει έναν παράδοξο κόσμο, κατοικημένο από παράδοξους ανθρώπους (με επί κεφαλής φυσικά τον ίδιο τον ήρωα), αφήνει όμως ελπίδες: Η ενηλικίωση, που προαναφέραμε, η αντιμετώπιση για πρώτη φορά του προσωπικού και γενικότερου ιστορικού παρελθόντος, το κοίταγμα της πραγματικότητας κατάματα, ίσως συντελούν σε μια ευπρόσδεκτη ωρίμανση.