ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ "ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΡΑΚΕΛΑ"

Η Queen Raquela είναι μια φιλιππινέζα τραβεστί πόρνη με πολλά όνειρα (το να ζήσει στο Παρίσι είναι ένα από τα κυριότερα). Ο σκηνοθέτης Olaf de Fleur Johannesson (Olafur Johannesson το πραγματικό του) είναι ισλανδός. Αποφασίζει λοιπόν το 2008 να κάνει μια ταινία για τη Ρακέλα (και την απίθανη σύνδεση Φιλιππίνων - Ισλανδίας). Για την καθημερινή ζωή της, τα όνειρά της, το ταξίδι της στην Ευρώπη. Ο τίτλος του φιλμ "The Amazing Truth about Queen Raquela".
Η ταινία είναι ημι-ντοκιμαντερίστικη. Στην αρχή μάλιστα, για τουλάχιστον ένα τέταρτο, ήμουν σίγουρος ότι πρόκειται για καθαρό ντοκιμαντέρ. Αργότερα, όταν άρχισαν να προστίθενται κάποια (στοιχειώδη) μυθοπλαστικά στοιχεία, κατάλαβα ότι δεν πρόκειται ακριβώς για τέτοιο, αλλά περίπου. Οι ήρωες (-ίδες) παίζουν τους εαυτούς τους. Η Ρακέλα είναι και στην πραγματικότητα ό, τι ακριβώς βλέπουμε στο φιλμ. Το ίδιο και οι τρανσέξουαλ φίλες της, που είναι όντως οι αληθινές της φίλες. Ακόμα όμως κι όταν μπαίνουν τα μυθοπλαστικά στοιχεία που λέγαμε, πάλι ο σκηνοθέτης φροντίζει να μην υπάρχουν εξάρσεις, κορυφώσεις, οι εικόνες να είναι απόλυτα καθημερινές, ώστε ολόκληρο το φιλμ τελικά να διαθέτει μια εντονότατη ντοκιμαντερίστικη αίσθηση.
Ο Johannesson αντιμετωπίζει με συμπάθεια και ζεστασιά τον ήρωά(-ίδα) του και τελικά, δίχως την παραμικρή κορώνα, έξαρση ή διδακτισμό, αυτό που μένει είναι η αίσθηση ότι και αυτή η τόσο ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων δεν παύει κατά βάθος να είναι σαν οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο πλάσμα του πλανήτη. Με καθημερινά όνειρα, με ευαισθησίες, με τον ίδιο πόθο με όλους μας να καλυτερέψει η ζωή μας (γι' αυτό άλλωστε η Ρακέλα έχει τόσο πολύ μυθοποιήσει τη μακρινή γι' αυτήν Ευρώπη), με τις ίδιες αγωνίες, με την ίδια συνηθισμένη ρομαντική επιθυμία να γνωρίσει τον "αληθινό έρωτα".
Όλη αυτή η συμπαθητική, πέρα για πέρα αληθινή αίσθηση που βγάζει η ταινία είναι νομίζω το προτέρημά της. Ωστόσο το απόλυτα ντοκιμαντερίστικο ύφος, η flat αφήγηση, η έλλειψη "συμβάντων" και το στοιχειώδες στόρι ίσως κουράσουν αρκετούς θεατές. Αυτό βέβαια ήταν ο στόχος της ταινίας (όχι να κουράσει τους θεατές, εννοώ να καταγράψει την καθημερινότητα - και το ταξίδι - της ηρωίδας δίχως υπερβολές και όσο πιο κοντά στην πραγματικότητα γίνεται). Τελικά μένει ένα συμπαθητικό πορτρέτο. Κι αυτή η λέξη θα χαρακτήριζε για μένα και ολόκληρο φιλμ: Συμπαθητικό. Τίποτα το πολύ σπουδαίο πάντως.