ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ "ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΟ"

"Ο Άνθρωπος που γύρισε από το Κρύο" ("Iceman Cometh" στα αγγλικά, "Ji dong ji xia" στα κινέζικα, επειδή ξέρω ότι σας ενδιαφέρει πολύ αυτή η πληροφορία) του 1989 είναι μια ακόμα ταινία εκ Χονγκ Κονγκ, αυτή τη φορά του παραγωγικότατου Clarence Fok. Και, για να το θέσω κάπως κομψά, δεν νομίζω ότι συγκαταλέγεται στις καλύτερες της χώρας αυτής με την τόσο εύρωστη κινηματογραφία.
Δύο φρουροί κάποιου μεσαιωνικού κινέζου αυτοκράτορα, άσσοι φυσικά αμφότεροι στις πολεμικές τέχνες, βρίσκονται σε θανάσιμη διαμάχη, αφού ο ένας είναι «καλός» και πιστός στον αυτοκράτορα και ο άλλος «κακός» και, για να ακριβολογούμε, σαδιστής και προδότης. Πάνω στην τελική τους μονομαχία, θάβονται στο χιόνι και ξυπνάνε… κάτι αιώνες μετά στο σύγχρονο Χονγκ Κονγκ, όπου είχαν μεταφερθεί οι σοροί τους. Αντιλαμβάνεστε τι γίνεται στη συνέχεια. Η διαμάχη συνεχίζεται με σύγχρονους πλέον όρους και, ενίοτε, και με σύγχρονα όπλα - χωρίς ωστόσο να ξεχνάμε τα πατροπαράδοτα σπαθιά - και όλα γίνονται μπάχαλο. Υπάρχει και ένας μαγικός «τροχός» που σε μεταφέρει στο χρόνο… και άλλα πολλά.
Αν είστε φίλοι του απωανατολίτικου ξύλου ή των αντίστοιχων σπαθοκαταστάσεων, ίσως διασκεδάσετε. Εγώ πάντως έβλεπα κάθε λίγο το ρολόι μου και ευχόμουν να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα όλο ατό το μπάχαλο. Που, βέβαια, συνοδευόταν από όλα τα χαρακτηριστικά που απεχθάνομαι στις ταινίες του είδους αυτού: Ηθοποιούς που ουρλιάζουν αντί να μιλάνε (ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό. Υπάρχει βέβαια συχνά και στον Κουροσάβα, αλλά προφανώς καμία σχέση) και εντελώς χοντροκομμένο χιούμορ (για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον), που έχει να κάνει κυρίως με την έκπληξη του «καλού» που βρίσκεται ξαφνικά στον σύγχρονο κόσμο και όλα του φαίνονται παράδοξα και ακατανόητα. Αφήστε που βρήκα και κιτς τα σπέσιαλ εφέ, με πολύχρωμα φωτάκια και ακτίνες να βγαίνουν από την αρχαία «χρονομηχανή».
Τώρα βέβαια κάποιες μεμονωμένες σκηνές ίσως να είναι καλές ή, τέλος πάντων, εντυπωσιακές. Α, ναι, παίζει και η πολύ όμορφη και γνωστή Μάγγι Τσέουνγκ. Εγώ πάντως, όπως σας είπα, έπληξα. Ευτυχώς δεν συμβαίνουν μόνο τέτοια στο εκ Χονγκ Κονγκ σινεμά, δυστυχώς όμως τα «τέτοια» καταλαμβάνουν, φοβάμαι, μάλλον μεγάλο μέρος του.
ΥΓ: Top σκηνή όταν ο κακός ανοίγει τα χέρια και ουρλιάζει σ' ένα ερημικό χιονισμένο τοπίο: "Ναι, μ' αρέσει να βιάζω και μετά να σκοτώνω γυναίκες"! Τόσο καλά...