ΘΑΝΑΣΙΜΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

"Exam" είναι ο τίτλος της πρώτης ταινίας του Stuart Hazeldine που γυρίστηκε το 2009. Πρόκειται για φιλμ με πολλές ιδιαιτερότητες. Διαθέτει στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, αλλά αυτό δεν είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του. Πολύ πιο βασικά είναι ότι διαδραματίζεται σε απόλυτα real time (ογδόντακάτι λεπτά) και ότι όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα δωμάτιο. Δεν υπάρχει ούτε ένα λεπτό γυρισμένο αλλού.
Οκτώ υποψήφιοι καθισμένοι σε θρανία βρίσκονται σε ένα δωμάτιο και περιμένουν να δώσουν εξετάσεις για δουν ποιος θα προσληφθεί σε μια σούπερ - ντούπερ θέση από μια σούπερ - ντούπερ εταιρία. Τόσο η θέση όσο και η εταιρία παραμένουν μυστήρια για τους θεατές τουλάχιστον. Οι κανόνες της εξέτασης δίνονται και αρχίζει ένας αγώνας που συχνά φτάνει στα όρια ζωής και θανάτου...
Σαν δομή η ταινία βρίσκεται κοντά σε "ταινίες δωματίου" όπως το "Man On Earth" ή το "Σλουθ", για τα οποία είχα γράψει παλιότερα. Και όπως ακριβώς σ' αυτές τις περιπτώσεις, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι παρά το ότι η κάμερα δεν εγκαταλείπει ποτέ το γυμνό δωμάτιο, δεν πρόκειται να πλήξετε ούτε στιγμή. Αντίθετα η αγωνία, όσο περνάνε με βασανιστικό τρόπο τα λεπτά, ανεβαίνει. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Δεν έχετε παρά να δείτε το φιλμ για να το μάθετε.
Καταλάβατε ότι βρισκόμαστε σε μία από τις περιπτώσεις όπου κατά 80% (ίσως και παραπάνω) μετρά το σενάριο και όχι η σκηνοθεσία, το θέαμα ή οποιοδήποτε άλλο καθαρά κινηματογραφικό μέσο. Και, φυσικά, η αντίρρηση είναι "γιατί αυτό να είναι σινεμά και όχι θέατρο"; Άλλωστε το φιλμ βασίζεται σε θεατρικό έργο. Η αντίρρηση (που ισχύει απόλυτα και για τα άλλα δύο παραδείγματα που ανέφερα) είναι θεμιτή και κατανοητή. Ωστόσο η ταινία δεν παύει - κατά τη γνώμη μου - να σε κρατά δέσμιό της από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Και ανεξαρτήτως του αν πρόκειται για σινεμά ή για κάτι σαν κινηματογραφημένο θέατρο, το γεγονός αυτό το θεωρώ επιτυχία. Όπως πετυχημένη είναι νομίζω και η σταδιακή σκιαγράφηση των διαφορετικών χαρακτήρων των οκτώ έγκλειστων υποψήφιων.
Παρά το ότι επίσης το τέλος μου φάνηκε κάπως "light" (έμαθα ότι το τέλος του θεατρικού ήταν διαφορετικό), θεωρώ ότι η ταινία ασκεί μια σκληρή κριτική στο όλο σύγχρονο κοινωνικό μότο του αδίστακτου καπιταλισμού που βιώνουμε, που μπορεί να συνοψιστεί στη γνωστή φράση "Ο θάνατός σου η ζωή μου". Οπότε έχουμε άλλο ένα συν, κατ' εμένα τουλάχιστον.
Συνολικά πολύ ενδιαφέρον λοιπόν. Και συγχρόνως αξιοπερίεργο. Κάτι τέτοια φιλμ είναι που δικαιολογούν την άποψη κάποιων (δεν συγκαταλέγομαι, απόλυτα τουλάχιστον, σ' αυτούς) που ισχυρίζονται ότι "αν έχεις στα χέρια σου ένα γερό σενάριο, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα".