"SUCKER PUNCH"...ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ

Η πρώτη σας απορία είναι απόλυτα δικαιολογημένη: Γιατί πάει κάποιος άνω των 15 να δει το "Sucker Punch" που γύρισε ο Zack Snyder (2011); Και μάλιστα όταν σε γενικές γραμμές αντιπαθεί τον Snyder; Η απάντηση είναι μάλλον ότι πρόκειται για μια σινεφίλ διαστροφή, που θέλει όσους την έχουν να βλέπουν ενίοτε και σκουπίδια - εν γνώσει τους μάλιστα - έτσι, για να έχουν άποψη και για τα σκουπίδια. Από την άλλη, όπως έχω ξαναγράψει, ποτέ δεν ξέρεις αν μια ταινία μπορεί να καταχωρηθεί στο προσωπικό σου πάνθεον ως "ένοχη απόλαυση".
Δυστυχώς τίποτα τέτοιο δεν συνέβει με το εν λόγω φιλμ. Αν έπρεπε να το περιγράψω με δυο λόγια, θα το χαρακτήριζα ως τον απόλυτο αχταρμά (συνοδευόμενο μάλιστα με άφθονη βαβούρα). Ο Snyder ακολουθεί υποτίθεται μια μεταμοντέρνα οπτική και βάζει άπειρες αναφορές σε είδη. Μαζεύει και 6 (νομίζω) σέξι και φερέλπιδα κοριτσάκια και φτιάχνει μια ταινία που αποτελείται από ένα όνειρο μέσα στο όνειρο μέσα στο όνειρο (3 επίπεδα) χώνοντας αδίστακτα σκηνές από fantasy, επιστημονική φαντασία, τρόμο, ανατολικές πολεμικές τέχνες, πολεμικά φιλμ και δεν συμμαζεύεται. Ίσως ακούγεται ενδιαφέρον σαν εγχείρημα. Εγώ πάντως μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είχα βαρεθεί αφόρητα στο πρώτο μισάωρο. Όλα τα ετερόκλητα στοιχεία που χρησιμοποιεί (επίτηδες βέβαια), πολύ απλά δεν δένουν καθόλου κατά τη γνώμη μου, με αποτέλεσμα το όλο πράγμα να μπάζει από παντού και απλώς να βλέπεις ένα απίστευτο συνοθύλευμα εντελώς ετερόκλητων καταστάσεων. Κι ολα αυτά με την απαραίτητη βιντεοκλιπίστικη οπτική και την βαβούρα των εκρήξεων και όλων των άλλων εκκωφαντικών ήχων. Ουφ!
Υπάρχει πιθανόν δεξιοτεχνία στο γύρισμα και στις άπειρες σκηνές δράσης; Δεν το αρνούμαι. Αλλά στην εποχή μας, όπου - περίπου - "όλα έχουν γίνει" και υπάρχει ένα στάνταρ τεχνικό επίπεδο στο Χόλιγουντ τουλάχιστον, αυτό είναι παντελώς αδύνατο να κάνει από μόνο του μια καλή - ή έστω υποφερτή - ταινία. Αφείστε που οι πολλές σκηνές του "τρίτου επίπεδου" των φαντασιώσεων (όχι σεξουαλικών, μη χαίρεστε) της ηρωίδας στερούνται κάθε σεναριακού ενδιαφέροντος, αφού πολύ απλά τις κοπέλες μας "δεν τις πιάνουν οι σφαίρες" και όσο και να τους ρίχνουν από παντού, αυτές μένουν αλώβητες και θα νικήσουν στο τέλος. Ή περίπου. Και υπάρχουν και τα συνεχή "διδακτικά" τσιτάτα, που ίσως εκστομίζονται εν είδει παρωδίας, αλλά δεν παύουν να είναι κλισέ και πολλά, πάρα πολλά, ώστε η επανάληψη να κουράζει. Πολύ περισσότερο όταν είναι του στιλ "Η ζωή του μαχητή έχει ενδιαφέρον, ενώ ο βολεμένος βαριέται" (η ίδια φασιστική οπτική με τους "300"). Αν θέλετε να πάτε στον πόλεμο για να πάψετε να βαριέστε, με γεια σας με χαρά σας. Εγώ πάντως έχω κάτι δουλειές και δεν θα ακολουθήσω.
ΥΓ: Θα πω και του στραβού το δίκιο. Η ταινία διέθετε μια πρωτοτυπία: Το απρόσμενο τέλος, που κάθε άλλο παρά κλισέ είναι, όπως όλο το υπόλοιπο φιλμ. Τόση σκοτεινιά δεν την έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες ανούσιες υπερπαραγωγές. Ακόμα κι αυτό όμως το έπνιξε με ένα πλήθος διδακτικών - σε βαθμό εμετικό - κλισέ, που ακούγονται μάλιστα με φωνή off. Κι άλλωστε, ακόμα κι ένα απροσδόκητο τέλος δεν βελτιώνει ιδιαίτερα μια ανυπόφορη ταινία.