"Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ"... ΣΕ ΒΙΝΤΕΟΚΛΙΠ

Ο Παναγιώτης Κράβας, φίλος υποθέτω των ταινιών τρόμου, γυρίζει τον "Θάνατο που Ονειρεύτηκα" το 2010 και στηρίζει την ταινία του στη γνωστή υπόθεση των σατανιστών των Γλυκών Νερών, που πριν από χρόνια είχε συγκλονίσει την Ελλάδα. Ας ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι η υπόθεση αυτή είναι απλώς η αφορμή, η έμπνευση. Δεν παρακολουθούμε την συγκεκριμένη ιστορία. Πρόσωπα και καταστάσεις είναι φανταστικά, επινοημένα. Απλώς η διαβόητη υπόθεση είναι το έναυσμα, η αρχική ιδέα.
Αυτό που βλέπουμε λοιπόν στο φιλμ είναι μια παρέα μαθητών που, κάτω από την ολέθρια επιρροή ενός απ' αυτούς, του "αρχηγού", προχωρούν σε μια σειρά φόνων. Με μάλλον ασυνάρτητο τρόπο θα έλεγα. Ο "αρχηγός", βλέπετε, δεν ξέρω αν είναι ακριβώς σατανιστής ή οπαδός του ...Κθούλου, αφού επαναλαμβάνει αποσπάσματα από έργα του Λόβκραφτ και από το υποτιθέμενο "Νεκρονομικόν", βιβλίο που ο τελευταίος επινόησε για λογοτεχνικούς λόγους. Ούτε στιγμή δεν πείστηκα ότι ο νεαρός αυτός μπορεί να έχει τέτοια σαρωτική επιρροή σε μια ολόκληρη παρέα (καλά στην κοπέλα του, που, ας πούμε, είναι τυφλά ερωτευμένη, αλλά σε όλους;) Πολύ σύντομα βέβαια οι φόνοι εξελίσσονται σε ένα είδος αυτοάμυνας, με την έννοια ότι δεν σκοτώνουν για τελετουργικούς λόγους, αλλά για να προστατευτούν οι ίδιοι, η ομάδα, από διάφορες αποκαλύψεις. Έτσι προσγειωνόμαστε σε μια παράλογη πραγματικότητα, που πλέον, μάλλον της λείπει η παράνοια που απαιτείται για τέτοιες απίστευτες πράξεις. Κι αυτό, για τη συγκεκριμένη ιστορία που ούτως ή άλλως βασίστηκε στην παράνοια, είναι αρνητικό.
Το εντυπωσιακό στο φιλμ είναι η σκηνοθεσία του. Ο Κράβας το γυρίζει σαν ένα διαρκές, δίωρο σχεδόν βιντεοκλίπ. Κανονικό βιντεοκλίπ όμως. Ακούγονται συνεχώς τραγούδια (πολλά από τα οποία μου άρεσαν προσωπικά) και οι κινήσεις της κάμερας, τα χρώματα, οι ρυθμοί, το στιλ της εικόνας, τα πάντα υπακούουν στους κανόνες του βιντεοκλίπ. Μερικές φορές το αποτέλεσμα ίσως είναι ευρηματικό και εντυπωσιακό, αλλά συνολικά, όπως είναι φυσικό, κουράστηκα. Ο σκηνοθέτης βέβαια έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι εκτός από το τάδε και το τάδε "κυρίως ήθελε να κάνει μια ταινία για τη μουσική και τα τραγούδια που αγαπά". Γι' αυτό και υιοθετεί αυτή την ασυνήθιστη φόρμα. Εντάξει, αυτό είναι σεβαστό. Αλλά δεν παύει να είναι κουραστικό.
Μένει λοιπόν η σκηνοθετική δεξιοτεχνία, η οποία όντως υπάρχει και που μακάρι στο μέλλον να επενδυθεί σε πιο ουσιαστικά πρότζεκτ... και από τη δική μου μεριά, σε συνδυασμό με την "άνευ λόγου" και βάθους ιστορία, η κούραση. Κρίμα.