ΕΞΩΤΙΚΟ, ΛΙΓΟ ΚΙΤΣ, ΑΛΛΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ "TOPKAPI"

Το 1964 ο Jules Dassin (1911-2008) γυρίζει το "Topkapi", ένα κλασικό, διασκεδαστικό φιλμ ιδιοφυούς σχεδιασμού ληστείας, πρόδρομο των διάφορων σημερινών "Ocean 11". Αυτή τη φορά στόχος είναι ένα πολύτιμο μαχαίρι, διακοσμημένο με τεράστια σμαράγδια, που βρίσκεται στο Topkapi της Κωνσταντινούπολης (ανάκτορο του σουλτάνου κάποτε, μουσείο σήμερα). Ο Ντασέν βέβαια έχει προϊστορία στο είδος, καθώς δικό του είναι το κλασικό "Ριφιφί", αρχετυπική ταινία του είδους αυτού.
Στο "Topkapi" τώρα προσπάθησε να κάνει κάτι που θα τραβήξει το κοινό με τον εξωτισμό του: Ελλάδα στην αρχή, Κωνσταντινούπολη στο μεγαλύτερο μέρος, τουριστική ματιά, αξιοθέατα και ωραία τοπία του Βόσπορου, των παλιών ξύλινων σπιτιών, του ίδιου του Topkapi, γραφικοί Τούρκοι (και κάποιοι Έλληνες στην Καβάλα), αγώνες πάλης και λούνα παρκ, συν η λαϊκότροπη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, συνθέτουν μια ειδυλιακή και λίγο αφελή εικόνα. Γενικά βρήκα το πρώτο μέρος κάπως κιτς, με εντονότατα τα αρνητικά στη συγκεκριμένη περίπτωση σημάδια των 60ς, με τα πολύχρωμα ντυσίματα, τα αστεία εφφέ με χρώματα και άλλα αφελή. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα βελτιώνονται, όταν γίνονται πιο πολύπλοκα, σοβαρεύουν κι αρχίζει ο προγραμματισμός και μετά η εκτέλεση της ληστείας, με το πλήθος των αντιξοοτήτων που συναντά. Βρισκόμαστε δεκαετίες πριν τις "Επικίνδυνες Αποστολές" και τα Ocean 11, εδώ όμως θα βρείτε πολλές από τις ιδέες που χρησιμοποιήθηκαν σ' αυτά. Δίχως την ηλεκτρονική τεχνολογία βέβαια, αλλά η ουσία είναι η ίδια. Γενικά το δεύτερο μέρος με κράτησε σε αγωνία (με αποκορύφωμα την ίδια τη ληστεία με τα γεμάτα σασπένς σιωπηλά πλάνα) και με διασκέδασε ταυτόχρονα.
Εννοείται ότι όλα αυτά που συμβαίνουν με την εκτελεσμένη με ακρίβεια δευτερολέπτου ληστεία είναι μάλλον αδύνατο να συμβούν στην πραγματικότητα. Αυτό όμως ισχύει για όλα τα φιλμ του είδους αυτού και είναι μια από τις συμβάσεις που γνωρίζουμε πριν καν δούμε την ταινία. Οπότε μη γκρινιάξετε γι' αυτό - ή μάλλον γκρινιάξτε όσο θέλετε, αλλά να ξέρετε ότι παντού συμβαίνει το ίδιο. Το καστ από τη άλλη είναι εντυπωσιακό αν και, για να το εξομολογηθώ επιτέλους, πρέπει να πω ότι πάντοτε απεχθανόμουν τη Μελίνα Μερκούρη σαν ηθοποιό (εδώ, εκτός από εγκέφαλος της ληστείας είναι και νυμφομανής). Υπάρχει ομως και ο Πίτερ Ουστίνοφ και ο Μαξιμίλιαν Σελ και ο Τίτος Βανδής...
Τέλος πάντων, παρά τις αφέλειες και τις γραφικότητες, συνολικά νομίζω ότι παραμένει μια διασκεδαστική, ανάλαφρη ταινία του είδους, που πρέπει οπωσδήποτε να τη δουν όσοι αρέσκονται σ' αυτό.