ΣΚΛΗΡΟΙ ΑΝΤΡΕΣ - ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ "DEAD RECKONINGΓ"

Το έχω ξαναπεί: Το νουάρ ή το γουστάρεις και είσαι φαν ή το βαριέσαι αφού δεις δυο - τρία καλά δείγματά του. Αυτό συμβαίνει επειδή βασικά όλες οι ταινίες του είδους είναι παραλλαγές παρόμοιων θεμάτων και παίζουν με τα ίδια πάνω - κάτω μοτίβα: Υπάρχει ο σκληρός (αλλά ρομαντικός κατά βάθος) ήρωας, συχνά ντετέκτιβ, η μοιραία γυναίκα, ο υπόκοσμος, η αγάπη για τα νυχτερινά πλάνα και τις πόλεις, η δημιουργία υποβλητικής ατμόσφαιρας, το έγκλημα ή/και η απάτη ή/και ο τζόγος και οι σεναριακές ανατροπές. Πιστέψτε με, μ' αυτά και λίγα ακόμα στοιχεία, μπορούν να γίνουν άπειρες παραλλαγές, οι οποίες μάλιστα να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Το "Dead Reckoning" (1947) του αμερικανού John Cromwell (1887-1979) είναι μια τυπική ταινία του είδους. Παίζει και ο βασικότερος ηθοποιός του νουάρ, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ενώ η μοιραία ξανθιά είναι η Lizabeth Scott. Και διαθέτει όλα τα παραπάνω στοιχεία. Η ιστορία διαδραματίζεται αμέσως μετά το τέλος του Β' παγκόσμιου πόλεμου, μόλις ο ήρωας και ο συμπολεμιστής του, αλεξιπτωτιστές και οι δύο και κολλητοί επί τρία χρόνια, επιστρέφουν στην πατρίδα και προτείνονται για παρασημοφόρηση. Ο πρώτος θα διαπιστώσει τότε ότι ο φίλος του, που νόμιζε ότι ήξερε τόσο καλά, κρύβει σκοτεινά μυστικά και είναι μπλεγμένος σε περίεργες υποθέσεις, οπότε (ιδεαλιστής γαρ κι ας είναι σκληρός) ξεκινά έναν ριψικίδυνο αγώνα να αποκαταστήσει το όνομά του, μπλέκοντας με γκάνγκστερς, παράνομο τζόγο και γενικά με τον υπόκοσμο και παίζοντας κορών - γράμματα τη ζωή του.
Βρήκα την ταινία καλή για το είδος της. Ο Μπόγκαρτ εκστομίζει, όπως συνήθως, πανέξυπνες ατάκες, η αγωνία κρατιέται σε υψηλά επίπεδα και οι φανς νομίζω ότι θα μείνουν πολύ ευχαριστημένοι στο τέλος. Κι εδώ πάντως διακρίνουμε τον μισογυνισμό που χαρακτηρίζει πολλά από τα φιλμ του είδους. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι "τις γυναίκες δεν πρέπει να τις εμπιστεύεσαι" κι αυτός είναι ο κανόνας που διέπει τα πάντα. Και λέει κι άλλα επί του θέματος ο Μπόγκαρτ... Από την άλλη δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι ολόκληρο το νουάρ (και το συγκεκριμένο φυσικά) ασχολείται με την σκοτεινή πλευρά της Αμερικής, δείχνει τη βρώμικη πλευρά του αμερικάνικου ονείρου, καταδύεται στον υπόκοσμο, σ' έναν κόσμο βίαιο, ψεύτικο, όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται κι όπου ακόμα και τα πιο αγνά - όπως τουλάχιστον δείχνουν - αισθήματα υπακούουν σε συμφέροντα. Ίσως αυτή η σκοτεινή και καθόλου αγγελική εικόνα της κοινωνίας να είναι τελικά η μεγαλύτερη προσφορά του. Πέρα από τη γενικότερη γοητεία του βέβαια.