ΜΙΑ "ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ" ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Το 1974 ο Francis Ford Coppola έχει ήδη γυρίσει τον πρώτο "Νονό" και έχει κάνει μερικές πολύ καλές "μικρότερες" ταινίες, οπότε είναι ήδη ένα σημαντικό όνομα. Τότε επιλέγει να γυρίσει τη "Συνομιλία" (Τhe Conversation), ένα χαμηλότονο, αργό, αλλά συγκλονιστικό κατά τη γνώμη μου φιλμ.
Η ταινία έχει σαν ήρωα έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, ενώ μια αστυνομική ιστορία εκτυλίσσεται, η οποία μάλιστα μας φυλάει και μια απρόσμενη ανατροπή προς το τέλος. Παρ' όλα αυτά, μόνο αστυνομική δεν τη λες. Πάνω απ' όλα πρόκειται για τη μελέτη ενός χαρακτήρα, που ερμηνεύει πολύ καλά ο Τζιν Χάκμαν. Ο οποίος είναι ντετέκτιβ ειδικευμένος σε παρακολουθήσεις προσώπων. Ο καλύτερος στην πιάτσα, όπως γρήγορα αφήνεται να εννοηθεί. Το άλλο, που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε σταδιακά και πάνω σ' αυτό χτίζεται ολόκληρη η ταινία, είναι η παράνοια του βασικού ήρωα. Όχι, μη φανταστείτε σίριαλ κίλερς και βίαια ξεσπάσματα και τέτοια. Σας είπα ότι πρόκειται για χαμηλότονο φιλμ. Γι' αυτό και η παράνοια είναι ύπουλη, διαβρώνει σιγά - σιγά τον ήρωα και αποκαλύπτεται δεξιοτεχνικά, καταλήγοντας σε κρεσέντο. Και γιατί μας ενδιαφέρει αυτή η παράνοια; Επειδή είναι η παράνοια ενός μοναχικού και παθολογικά κρυψίνοος ανθρώπου. Ή μήπως η δουλειά που κάνει, τόσο καλά μάλιστα, και για την οποία ωστόσο έχει τύψεις, τον οδηγεί εκεί;
Αν γενικευσουμε την κατάσταση, θα δούμε ένα φιλμ που μιλά για το πού μπορεί να οδηγήσει η μοναξιά, η άρνηση ουσιαστικής επαφής με άλλους ανθρώπους ή, πολύ πιθανόν, η εμμονή ενός ανθρώπου με το επάγγελμά του. Και μπορούμε πάλι να το θεωρήσουμε σαν ένα σχόλιο πάνω σ' αυτούς που παρακολουθούν τους άλλους, στο τίμημα που καλούνται να πληρώσουν γι' αυτό. Ο ήρωας χώνει απρόσκλητος τη μύτη του στις ιδιωτικές ζωές των άλλων, καταργεί κάθε έννοια ιδιωτικότητας, και γι' αυτό ακριβώς δεν έχει ο ίδιος ιδιωτική ζωή. Οι μικρές λεπτομέρειες που χτίζουν σιγά - σιγά αυτή την εικόνα είναι τέλεια μελετημένες: Τα μονίμως ίδια ρούχα, που δεν βγάζει ούτε στο σπίτι, η παντελής έλλειψη προσωπικού γούστου με τα μπανάλ και απολύτως απαραίτητα αντικείμενα που βρίσκονται σ' αυτό, η θρησκοληψία του, η σκηνή με το δώρο που βρίσκει στο διαμέρισμά του και η ακόλουθη αντίδραση, το διαρκές του κούμπωμα, που τον κάνει ουσιαστικά να μην έχει φίλους και να έχει μάλλον ψυχρές σχέσεις με τις γυναίκες, όλα συγκλίνουν ανεπαίσθητα προς το φινάλε, το οποίο, δίχως και πάλι να συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό, το βρήκα συγκλονιστικό. Προσέξτε επίσης τη σκηνή της εξομολόγησης: Όντας θρήσκος, πασχίζει να βγάλει από μέσα του όλα αυτά που συσσωρεύει καταφεύγοντας στον εξομολογητή, κι εκεί όμως ακόμα είναι κουμπωμένος και διστακτικός...
Σας είπα ότι πρόκειται για αργό φιλμ, που πιθανόν να κουράσει κάποιους με τους ρυθμούς του και με την εμμονή στο πρόσωπο του ήρωα. Παρ' όλα αυτά, σας το είπα κι αυτό, το βρήκα πραγματικά πολύ δυνατό. Ίσως μάλιστα αυτό να οφείλεται ακριβώς στους ρυθμούς αυτούς και στην "υπουλία" με την οποία αποκαλύπτονται τα πράγματα, το αληθινό πρόσωπο του ήρωα και το αληθινό δράμα.
ΥΓ: Σε δεύτερο ρόλο θα ανακαλύψετε έναν νεαρότατο και παντελώς άγνωστο ακομα Χάρισον Φορντ. Σαν παιδάκι μοιάζει!