ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

"Το Μυστικό στα μάτια της" (El Secreto de sus Ojos, 2009) του Juan José Campanella είναι η αργεντίνικη ταινία που κέρδισε το ξενόγλωσσο Όσκαρ του 2010. Νομίζω ότι ήταν καλή επιλογή, όχι συγκριτικά με τις υπόλοιπες υποψηφιότητες, αλλά αν το δει κανείς μεμονωμένα, με την έννοια ότι τη βρήκα καλή ταινία.
Παρακολουθούμε ένα φιλμ που συνδυάζει με ενδιαφέροντα τρόπο μια αστυνομική ιστορία με ένα ανείπωτο, ανομολόγητο love story. Έτσι νομίζω ότι κρατά τον θεατή όχι μόνο με τις ανατροπές και με το σασπένς που σχετίζεται με τον αρχικό βιασμό και φόνο. Διαθέτει μάλιστα την ιδιομορφία να μαθαίνουμε σχετικά σύντομα το δράστη, αλλά το ενδιαφέρον συνεχίζεται αμείωτο. Όλα αυτά είναι ποτισμένα με μια πανταχού παρούσα μελαγχολική διάσταση, που κάποιες στιγμές αγγίζει τα όρια της συγκίνησης - αν και συχνά έχουμε με μικρές δόσεις χιούμορ που πλουτίζουν την ατμόσφαιρα, μερικές από τις οποίες μάλιστα αναφέρονται στο μπάχαλο κάποιων δικαστικών υπηρεσιών της χώρας, για να καταλήξουμε στο δυνατό φινάλε και τη λύση της υπόθεσης, που έρχεται 25 χρόνια μετά. Άλλωστε όλη η ταινία αποτελείται από ένα διαρκές μπρος - πίσω ανάμεσα στο τώρα και το τότε.
Αυτό που βρήκα σημαντικό και όχι πολύ συχνό στο σινεμά τέτοιου είδους, είναι ότι ενώ ξεκινά με την κλασική περίπτωση ενός φόνου, δεν μένει στην αναζήτηση του ενόχου με τη σχετική αγωνία και τις ανατροπές, αλλά διερευνά και τις επιπτώσεις, συχνά μακροχρόνιες, της απεχθούς αυτής πράξης στις ζωές κάποιων ανθρώπων που σχετίζονται με το θύμα, αλλά και αυτών που αγωνίζονται για τη διελεύκανση της ιστορίας. Το άλλο θετικό σημείο είναι ότι, συγχρόνως, ρίχνει διακριτικές ματιές στην ιστορία της Αργεντινής, από τα μέσα της δεκαετίας του 70 μέχρι σήμερα, τονίζοντας έτσι με πολύ έξυπνο και έμμεσο τρόπο τις επιπτώσεις της Ιστορίας και των πολιτικών γεγονότων στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Και λέει, έμμεσα και πάλι, ότι ένα μέρος των ευθυνών της τραγικής αυτής ιστορίας βαρύνει πολιτικές καταστάσεις και πρόσωπα.
Ίσως σε κάποια σημεία να αγγίζει κάπως το μελό, αυτό όμως δεν με εμπόδισε καθόλου να ευχαριστηθώ την ταινία, αφού δεν βρίσκεται εκεί η ουσία της. Έτσι συνολικά τη βρήκα αξιόλογη και την προτείνω σε όσους ενδιαφέρονται για μια διαφορετική, πιο σύνθετη και πολυεπίπεδη αντιμετώπιση μιας ιστορίας που ξεκινά από αστυνομική. Το έχουμε άλλωστε πει πάμπολλες φορές: Καλό σινεμά υπάρχει και σε άγνωστες κινηματογραφικά χώρες.