ΟΙ ΤΖΕΝΤΑΪ ΚΑΙ Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ

Το 1983 ο πρόωρα χαμένος Richard Marquand (1938-1987) γυρίζει την "Επιστροφή των Τζεντάι" (το "επεισόδιο VI" όπως το ήθελε ο Λούκας) κλείνοντας τον αυθεντικό κύκλο των Star Wars. Εδώ όλα ξεκαθαρίζονται, παλιά μυστικά αποκαλύπτονται, ενώ οδηγούμαστε σ' ένα ενδιαφέρον τέλος. Κυρίαρχη μορφή γίνεται πλέον ο φοβερός Νταρθ Βέιντερ (είχε φανεί από το δεύτερο μέρος), μια από τις πλέον αρχετυπικές φιγούρες "κακών" που επινόησε το παγκόσμιο σινεμά. Και αυτό που είχε ξεκινήσει το 1977 σαν απόλυτα διασκεδαστικό παραμύθι αγγίζει σχεδόν τώρα τα όρια της τραγωδίας.
Φυσικά, μετά την τεράστια επιτυχία, το τρίτο αυτό μέρος είναι πιο προσεγμένο σε εφφέ, σκηνικά και τα άλλα σχετικά που φτιάχνουν ένα χορταστικό θέαμα. Χαρακτηριστικό είναι το πλήθος των εξωγήινων έλλογων μορφών ζωής που εμφανίζονται εδώ, προσθέτοντας μια ακόμα πινελιά στο όλο πράγμα. Και βέβαια ο "προβληματισμός" για τη φύση του καλού και του κακού και η φιλοσοφία των ιπποτών Τζεντάι παίρνουν το πάνω χέρι.
Όλα αυτά δεν εμποδίζουν τις σεναριακές αφέλειες που χαρακτηρίζουν όλο τον κύκλο. Εννοώ στις επί μέρους σκηνές. Στις αποδράσεις που είναι πολύ εύκολες, στους κακούς που δεν πετυχαίνουν ποτέ τους καλούς όταν πυροβολούν, στους "από μηχανής θεούς" που σκάνε την τελευταία στιγμή κλπ. Αλλά, το έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, όλα αυτά είναι αναμενόμενα και οι συμάβάσεις αποδεκτές όταν ο βασικός στόχος, παρά τους προβληματισμούς που παρεισφρίουν, παραμένει η διασκέδαση στην πιο καθαρή της μορφή. Επίσης και σ' αυτό το φιλμ η επεισοδιακή δομή παραμένει, με παράλληλες δράσεις των ηρώων (χαρακτηριστικό όλης της τριλογίας) και κάποια συμπληρωματικά επεισόδια να κινούνται γύρω από τα βασικά.
Είπα και στην αρχή ότι ποτέ δεν υπήρξα φανατικός της τριλογίας, όπως εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο. Ωστόσο αυτό δεν με εμποδίζει να διασκεδάζω με τη σειρά και να την παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Από την απόσταση τόσων χρόνων, μπορώ να πω ότι αυτό που ξεκίνησε σαν απλό παιχνίδι στο μυαλό του Λούκας, όσο προχωρούσε "σοβάρευε", πρόσθετε βάθος στους ήρωες, αποκάλυπτε στοιχεία του παρελθόντος. Φαντάζομαι ότι συνέβει ό,τι και στον Τόλκιν, που ξεκίνησε το Χόμπιτ σαν ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά και κατέληξε να γράψει στο επικό Lord of the Rings, προσθέτοντας όλο και περισσότερο βάθος και αληθοφάνεια στον κόσμο που είχε επινοήσει (τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε ανάμεσα στα δύο έπη).
Έχοντας αυτά υπ' όψη, και προσπαθώντας να φανεί ψύχραιμος απέναντι στο μύθο που δημιούργησε η σειρά, νομίζω ότι αξίζει να δει κανείς σήμερα την πρώτη τριλογία, όχι τόσο για να προβληματιστεί (έλεος πια με τη Τζεντάι φιλοσοφία / θρησκεία), αλλά κυρίως για να διασκεδάσει, και μάλιστα με κλιμακούμενο ανά ταινία ενδιαφέρον. Όσο για τη δεύτερη πρίκουελ τριλογία που έφτιαξε ο Λούκας σαν σκηνοθέτης πλέον στα '00ς... αφείστε καλύτερα. Ας μείνουμε στην πρώτη, για να μείνουμε και φίλοι.