Ο ΕΝΗΛΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΦΟΞ

Το έχω ξαναπεί: Πιστεύω ότι στις μέρες μας τη μεγαλύτερη πρόοδο από κάθε άποψη στο σινεμά την έχουν τα κάθε λογής animation. "Ο Απίθανος κύριος Φοξ" (Fantastic Mr Fox, 2009) του Wes Anderson, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του σκοτεινού παραμυθά Roald Dahl, έρχεται να επιβεβαιώσει την άποψή μου.
Κατ΄ αρχήν η ταινία, όπως συχνά συμβαίνει στα σύγχρονα animation, απευθύνεται σε ενήλικους ή τουλάχιστον και σε ενήλικους. Το σίγουρο πάντως είναι ότι μικρά παιδιά θα διασκεδάσουν με τα κυνηγητά και την περιπέτεια, δεν θα πιάσουν όμως πολλά από τα θέματα που θίγονται. Ποια είναι αυτά; Από δύσκολες οικογενειακές σχέσεις (πατέρα - γιου κυρίως) έως κοινωνικοί διαχωρισμοί και από προβλήματα της εφηβείας έως τη σύγκρουση ανάμεσα στο ένστικτο, που συνήθως οδηγεί σε επικίνδυνες καταστάσεις, και την κατάπνιξή του, που προσφέρει ασφάλεια μεν, αλλά και κοινωνικό εφησυχασμό και συχνά δυσάρεστο βάλτωμα στην καθημερινότητα. Οι ήρωες της ταινίας (διάφορα ζώα δηλαδή) έχουν εντελώς ρεαλιστικές συμπεριφορές, ενσαρκώνουν απόλυτα πραγματικούς τύπους. Αλλά και οι άνθρωποι διατηρούν τις ταξικές τους διαφορές. Γι' αυτό και οι εργάτες, ενώ έχουν κληθεί να σκοτώσουν τα επικίνδυνα ζώα - τις αλεπούδες κυρίως - δεν χάνουν την ευκαιρία να σατιρίσουν με σκωπτικά τραγούδια τα αφεντικά τους. Συχνά επίσης το λεξιλόγιο είναι εντελώς καθημερινό και μερικές φορές ωμό, κάθε άλλο παρά παιδικό δηλαδή, ενώ ο περίεργος αυτός ρεαλισμός σε ένα καρτούν με ήρωες ζώα επιτείνεται και με το γεγονός ότι οι αλεπούδες ήρωές μας καταβροχθίζουν κοτόπουλα, χήνες και άλλα πουλιά αφού πρώτα τα σκοτώσουν, όπως ακριβώς κάνουν οι πραγματικές αλεπούδες. Σας υπενθυμίζω ότι το θέμα του πώς τρέφονται τα σαρκοφάγα ζώα που πρωταγωνιστούν σε ανάλογες ταινίες παραμένει πάντοτε ταμπού.
Ενδιαφέρον έχει και το πολυεπίπεδο των χαρακτήρων. Είναι πολύ δύσκολο να τους χαρακτηρίσεις μονοδιάστατα "καλούς" ή "κακούς". Ο κ. Φοξ είναι πανέξυπνος, ανατρεπτικός, γοητευτικός, δεν παύει όμως να είναι και εξαιρετικά αυτάρεσκος και με τις παρορμητικές πράξεις του να βάζει σε θανάσιμο κίνδυνο όχι μόνο την οικογένειά του, αλλά και ολόκληρη την κοινότητα. Κάπως έτσι, πολύπλοκοι χαρακτήρες, είναι τα υπόλοιπα ζώα - πρωταγωνιστές.
Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω, το φιλμ βλέπεται πολύ ευχάριστα αφού και έξυπνα ευρήματα διαθέτει, και κυνηγητά και σασπένς και, βέβαια, πολύ χιούμορ. Βρίσκουμε και πάλι εδώ το πολύ ιδιόρυθμο χιούμορ του Wes Anderson, αλλά και το προσωπικό στιλ του, που αρέσκεται να "μπερδεύει" κάπως τις ιστορίες του, εισάγοντας σ' αυτές διάφορες "υποϋποθέσεις" και πάντοτε διφορούμενους χαρακτήρες. Και όλα αυτά δίνονται με τον παλιομοδίτικο τρόπο του στοπ - καρέ, που δίνει μια κάπως "σπαστική" κίνηση στους ήρωες και βρίσκεται βέβαια πολύ μακριά από το συνηθισμένο ψηφιακό λουστράρισμα της πλειοψηφίας των σύγχρονων animation.
Όπως καταλαβαίνετε, τη βρήκα συνολικά πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Να το σκεφτείτε όμως πριν πάρετε μαζί και τα παιδιά σας. Όχι μόνο δεν θα πιάσουν κάποια από όσα λέγονται, αλλά πιθανόν να σας κάνουν και κάποιες παράξενες ερωτήσεις μετά...